Santiago de Compostela
Langzaam verander ik van een loper, wandelaar of pelgrim in een toerist. De 3 km van het hotel naar het oude centrum loop ik samen met Marijke dagelijks om langzaam af te kicken. Gisteren nog 15 km in totaal vandaag weer wat minder.
Bij een slot past en woord van dank. Dank aan aan Piet en Ton onder wiens hoede ik in Frankrijk leerde stoïcijns kilometers te maken. Zij waren mijn Brabantse loopbroeders die samen met Paulien uiteindelijk nooit verder verwijderd waren dan een dagafstand en met wie ik altijd tot op de laatste dag graag samen liep en menig verblijf deelde.
Dank ook aan mijn andere loopmaatjes met wie ik menige kilometer en soms vele dagen samen liep: Wilma, Mona, Ben, Georg, Irmgard en Heidrun.
Dank ook aan allen die mij met hun reacties, mail, telefoontje of Whatsapp steunden en op de moeilijke momenten aanmoedigden.
Dank ook aan mijn zus Ria die steeds vond dat ik te allen tijde mijn tocht moest afmaken.
Een bijzondere plaats in deze rij neemt natuurlijk mijn Lief, Marijke. Zonder haar support was ik er niet aan begonnen, niet herstart en mogelijk vroegtijdig gestopt. Zij zwaaide me uit in de vroege ochtend op de dijk in Lelystad en bij de herstart in Namen. Zij volgde mijn tocht van dag tot dag soms zelfs van uur tot uur, mij bellend als ik weer eens fout liep.... Zij liep de laatste 5 km met mij mee om mij in Santiago als eerste te feliciteren. Dank je Mopje ik ben super blij en gelukkig met jou!
Dank ook aan allen die mij in de Whatsapp groep Santiago feliciteerden.
Speciale aandacht ook voor allen die als sponsor toezeggingen deden. Dank voor jullie toezeggingen en nu ik klaar ben met de tocht heb ik Goed Nieuws voor jullie: Er kan geld overgemaakt worden! De officiele oorkonde staat op 2500 km.
De sponsoring kan overgemaakt worden naar
NL39INGB 0004797908 tnv Raeven eo Rombouts ovv Santiago Dionne.
Zo gauw de stichting en formele status heeft krijgen jullie hierover bericht met vermelding van jullie gift.
Dank en gauw tot ziens.
zondag 2 juli 2017
zaterdag 1 juli 2017
Drie regendagen in Galicië 28,29,30 juni 2017
Woensdag San Xiao naar Arzúa 26 km nog 40 km tot Santiago
Donderdag Arzúa naar Pedrouzo 20 km nog 20 km tot Santiago
Vrijdag Pedrouzo naar Santiago 20 km
Galicië is groen en heuvelachtig. Dus valt er voldoende regen... Toevallig deze dagen veel.
Het zijn mooie wandelingen over veldwegen en door bossen met opvallend veel eucalyptus bomen.
Beekjes met karakteristieke bruggen van grote platte stenen. Veel afwisselingen in het landschap en bij de buien zoeken we steeds beschutting in de vele herbergen.
We lopen vlot door op de droge momenten. De hellingen zijn over het algemeen kort waardoor niet al te vermoeiend.
Donderdag komen we Irmgard weer tegen. Die de rest van de dag met ons mee loopt.
Eindelijk in Santiago. Goed gelopen met mijn maatje.
Langzaam wordt het beter weer een lijkt de stad in een feeststemming. Wij ook!
Het bewijs dat ik minstens 2500 km liep
Donderdag Arzúa naar Pedrouzo 20 km nog 20 km tot Santiago
Vrijdag Pedrouzo naar Santiago 20 km
Galicië is groen en heuvelachtig. Dus valt er voldoende regen... Toevallig deze dagen veel.
Het zijn mooie wandelingen over veldwegen en door bossen met opvallend veel eucalyptus bomen.
We lopen vlot door op de droge momenten. De hellingen zijn over het algemeen kort waardoor niet al te vermoeiend.
Donderdag komen we Irmgard weer tegen. Die de rest van de dag met ons mee loopt.
s'Avonds trakteren we Irmgard op inktvis in een pulperia. Daar is een feest gaande van de Spaanse lopers gewoon omdat ze er bijna zijn. Uitbundig en veel gezang.
In Pedrouzo vinden we de laatste bedden, zo druk is het. s'Avonds drinken Heidrun en ik nog een glaasje met Jennie en David. Voor het slapen gaan voorzien we David nog van extra ibuprofen en verband zodat hij de laatste dag nog redelijk kan lopen.
De laatste dag lopen we vlot en in overleg met Marijke die sinds donderdag al in Santiago zit. Zij zal ons tegemoet lopen en de laatste 5 km met ons meelopen.
Op deze berg de Monte do Gozo komt Marijke ons tegemoet.
Een weerzien na ruim 3 maanden. Samen met Marijke voor de kathedraal waarvan de hoofdingang in de steigers staat.
Bij het pelgrimsbureau staat een wachtrij van 2 uur om de oorkonde op te halen. Daar pas ik voor en Marijke en ik gaan samen gezellig lunchen. s'Avonds dineren we nog met Heidrun, Jennie, haar moeder en David. Gezellig met te veel wijn.
Zaterdag in alle vroegte ga ik de oorkonde ophalen. Zonder lange wachtrij ben ik zo klaar. s'Middags gaan Marijke en ik nog Piet en Ton
begroeten met hun aankomst in Santiago.Langzaam wordt het beter weer een lijkt de stad in een feeststemming. Wij ook!
De officiële oorkonde......
dinsdag 27 juni 2017
Dinsdag 27 juni 2017
Portomarin naar San Xiao do Camino 28 km nog 66 km tot Santiago
De wandeling begint met een stijging van 280 m over 12 km. Heidrun wil vroeg vertrekken en gaat omdat ik me versliep uiteindelijk een uur voor me weg. Normaal gesproken haal ik haar in bij de eerste koffie stop. Deze keer gebeurde dat pas na 25 km: in Palas de Rei. Ik kwam Ton en Piet tegen bij de eerste koffiepauze. We bespraken de drukte van de weg; heel veel scholieren en pelgrims die net begonnen zijn om de minimale afstand van 100 km van de Camino te lopen. Na 100 km en voldoende stempels krijgen zij een oorkonde.
Palas de Rei is een stopplaats voor velen en het was er erg druk. Heidrun en ik besloten door te lopen naar het drie km verder gelegen gehucht met een mooie kleine herberg, maximaal 20 plaatsen. Die was natuurlijk vol met nog twee bedden die wel besproken maar niet bevestigd waren. Omdat we de laatste kilometers al door de regen liepen brachten we een spannende 30 minuten door met een biertje. Indien binnen die tijd de klanten zouden komen of bellen moesten we nog 12 km door de regen verder.
Geluk: we kregen de laatste bedden en kunnen s'avonds meeeten.
De wandeling begint met een stijging van 280 m over 12 km. Heidrun wil vroeg vertrekken en gaat omdat ik me versliep uiteindelijk een uur voor me weg. Normaal gesproken haal ik haar in bij de eerste koffie stop. Deze keer gebeurde dat pas na 25 km: in Palas de Rei. Ik kwam Ton en Piet tegen bij de eerste koffiepauze. We bespraken de drukte van de weg; heel veel scholieren en pelgrims die net begonnen zijn om de minimale afstand van 100 km van de Camino te lopen. Na 100 km en voldoende stempels krijgen zij een oorkonde.
Palas de Rei is een stopplaats voor velen en het was er erg druk. Heidrun en ik besloten door te lopen naar het drie km verder gelegen gehucht met een mooie kleine herberg, maximaal 20 plaatsen. Die was natuurlijk vol met nog twee bedden die wel besproken maar niet bevestigd waren. Omdat we de laatste kilometers al door de regen liepen brachten we een spannende 30 minuten door met een biertje. Indien binnen die tijd de klanten zouden komen of bellen moesten we nog 12 km door de regen verder.
Geluk: we kregen de laatste bedden en kunnen s'avonds meeeten.
Maandag 26 juni 2017
Sarria naar Portomarin 23 km.
Opstaan, koffie en een stukje pizza van gisteren en dan de hoge lange trap naar het oude dorp beklimmen.
Tot de eerste 9 km lopen we omhoog. Daarna zouden we geleidelijk dalen; helaas ook dat gaat gewoon omhoog en iets meer omlaaglopen. In Galicië is geen weg gewoon recht.
Tijdens de eerste koffiestop zie ik Piet en Ton lopen, Marijke die hun blog steeds leest had me al getipt. Dat is een vrolijk weerzien. We lopen een stuk samen op. Piet en ik praten bij en Ton probeert zijn Duits op Heidrun.
Zo komen we in Portomarin. In de jaren 60 is er een stuw in de rivier gebouwd waardoor het oude welvarende dorp onderwater verdween. De twee kerken zijn steen voor steen verplaatst naar het volledig nieuwe dorp.
Tijdens het aankomst drankje laat ik Ton en Piet kennismaken met een van de lekkerste gerechten van Galicië: pulpo ofwel inktvis gekookt en geserveerd in olijfolie en scherpe rode paprika.
Op het plein zien we meerdere bekenden en gaan we samen eten.
Opstaan, koffie en een stukje pizza van gisteren en dan de hoge lange trap naar het oude dorp beklimmen.
Tot de eerste 9 km lopen we omhoog. Daarna zouden we geleidelijk dalen; helaas ook dat gaat gewoon omhoog en iets meer omlaaglopen. In Galicië is geen weg gewoon recht.
Tijdens de eerste koffiestop zie ik Piet en Ton lopen, Marijke die hun blog steeds leest had me al getipt. Dat is een vrolijk weerzien. We lopen een stuk samen op. Piet en ik praten bij en Ton probeert zijn Duits op Heidrun.
Zo komen we in Portomarin. In de jaren 60 is er een stuw in de rivier gebouwd waardoor het oude welvarende dorp onderwater verdween. De twee kerken zijn steen voor steen verplaatst naar het volledig nieuwe dorp.
Tijdens het aankomst drankje laat ik Ton en Piet kennismaken met een van de lekkerste gerechten van Galicië: pulpo ofwel inktvis gekookt en geserveerd in olijfolie en scherpe rode paprika.
Op het plein zien we meerdere bekenden en gaan we samen eten.
maandag 26 juni 2017
Zondag 27 juni 2017
Fonfria naar Sarria 31 km
Ook nu weer een uurtje verslapen. Een gevolg van de zich op stapelende vermoeidheid. Dus maar ontbeten en vrolijk vertrokken. We liepen nog lange tijd hoog over de berg met prachtige vergezichten en met nevel in de dalen.
Na 9 km moesten we kiezen voor de kortere weg over de bergen of voor de langere vlakke weg door het dal. We kozen uiteindelijk voor de kortere die begon met de beklimming van een berg. Een mooie weg door de bossen maar door de stevige klim erg vermoeiend. Een mooie oase met eten en drinken tegen een vrijwillige gift kwam als reddende tussenstop. Terwijl wij wat aten en dronken deden drie mensen super mooie maar moeilijke yoga oefeningen. Dat zag er mooi uit. Na een kort gesprekje met hen gingen we verfrist verder.
In Sarria aangekomen kozen we voor de herberg onder aan de lange trap naar het oude gedeelte van de stad.
Op de boulevard troffen we Jennie en David met wie we een drankje dronken. Onderwijl kwam er een parade van mensen met maskers. Een feest ter ere van San Juan.
Ook nu weer een uurtje verslapen. Een gevolg van de zich op stapelende vermoeidheid. Dus maar ontbeten en vrolijk vertrokken. We liepen nog lange tijd hoog over de berg met prachtige vergezichten en met nevel in de dalen.
In Sarria aangekomen kozen we voor de herberg onder aan de lange trap naar het oude gedeelte van de stad.
Op de boulevard troffen we Jennie en David met wie we een drankje dronken. Onderwijl kwam er een parade van mensen met maskers. Een feest ter ere van San Juan.
Na het eten van een pizza liet ik bij de Italiaan mijn hoed liggen. Jammer.
Zaterdag 24 juni 2017
Ruitelán naar Fonfria 24 km
De vrijwilliger die ons om half zes met muziek zou wekken versliep zich een uur. Ik vond dat wel relaxed en ben rustig gaan ontbijten. Heidrun ging er als een speer vandoor zoals de meeste gasten, als konden ze de tijd inhalen.
Na een goed ontbijt vertrok ik. De weg omhoog begint vrijwel meteen en was stevig stappen. In een dorpje net voor de top vond ik Heidrun met enige bekenden aan een koffie en een hapje. Na de koffie door naar O Cebreiro op 1306 meter.
En prachtige beklimming met mooie vergezichten.
Daarna drie stevige tegenvallers: de pas van Liñares 1378 m., de pas van San Roque en de Alto Poio. Hevig dalen en stijgen. Dan eindelijk in Fonfria in een mooie herberg.
s'Avonds super gezellig gezamenlijk eten met ruim 35 gasten.
zaterdag 24 juni 2017
Vrijdag 23 juni 2017
Cacabelos naar Ruítelan 28 km
Na 7 km lopen net voor het eerste stadje zien we, ik loop met Heidrun, in de verte deze bergen. Daar achter ligt Galicië. Vandaag lopen we door een vallei naar de voet van de berg waar we over moeten, de pas ligt op 1306 m . Een prachtige wandeling, warm en na 12.00 uur zoals steeds heet. We komen in een prachtige herberg waar 2 mannen ons ontvangen. We denken dat het broers zijn. Zij verzorgen ons en koken voor ons. Super.
Die middag lees ik de mail waarin staat dat het niet goed gaat met ons Ria. Zij heeft naast de eerder gevonden kanker ook een longkanker. De behandelbaarheid is nog onzeker. Ik raak hierdoor hevig van slag en twijfel over verder lopen. Ik bel met Marijke, Jeroen en s'avonds nog Ria. Ria, hoewel ernstig verzwakt en om aan te sterken in het ziekenhuis, is duidelijk: "nou je er bijna bent moet je doorlopen". Ik weet het niet en kies er voor om voorlopig door te lopen en verder de komende dagen met Marijke te overleggen.
Die middag lees ik de mail waarin staat dat het niet goed gaat met ons Ria. Zij heeft naast de eerder gevonden kanker ook een longkanker. De behandelbaarheid is nog onzeker. Ik raak hierdoor hevig van slag en twijfel over verder lopen. Ik bel met Marijke, Jeroen en s'avonds nog Ria. Ria, hoewel ernstig verzwakt en om aan te sterken in het ziekenhuis, is duidelijk: "nou je er bijna bent moet je doorlopen". Ik weet het niet en kies er voor om voorlopig door te lopen en verder de komende dagen met Marijke te overleggen.
Donderdag 22 juni 2017
Molinaseca naar Cacabelos 22 km
Na 2 uur kom ik in Ponferrada met een oude Tempeliers burcht en een prachtige binnenstad.
Na 2 uur kom ik in Ponferrada met een oude Tempeliers burcht en een prachtige binnenstad.
De stad ademt geschiedenis. Pelgrims zijn er niet lang genoeg, omdat ons doel zo'n 200 km verder ligt. Gek eigenlijk als je alle tijd hebt.
In Cacabelos, na een mooie wandeling, kom ik in een herberg die op een heel originele manier rond een oude kerk gebouwd is. Ik zie er Jennie, David en Heidrun. We drinken een glas wijn en s'avonds gaan we in de stad samen eten. Gezellig.
Woensdag 21 juni 2017
Rabanal de Camino naar Molinaseca 26.5 km
Met klassieke muziek op mijn oortjes loop ik de berg op waar een ijzer kruis op een houten paal staat: Cruz del Ferro. Voor ik daar ben is er nog een vervallen, bijna verlaten dorp waar ik stop voor een kop koffie. Daarna loop ik met Dave Brubeck op de koptelefoon in up tempo de laatste 3 km omhoog. Voor de laatste bocht bij een kudde schapen zit een jonge vrouw liedjes te zingen. Zij nodigt me uit om even met haar mee te zingen. Lachend raad ik haar dat af en loop verder. Deze jonge zwangere vrouw uit Barcelona probeert op haar manier van de commercie van de Camino haar graantje mee te pikken.
Cruz del Ferro is een markant punt op de route. Mensen leggen de van huis meegenomen steentjes en maken natuurlijk foto's. Ik kijk het gedoe even aan en wil verder lopen maar zie Heidrun komen aanlopen. Ik wacht en maak haar foto en samen lopen we verder.
Een berg beklimmen is inspannend maar naar beneden lopen is het probleem. Vermoeiend en pijnlijk voor de gewrichten. Deze afdaling ging steil over rottige stenen. Maar na vele uren worden we beloond met een prachtig dorp. Waar de bevolking in de rivier zwemt bij de brug.
Later drinken we daar een glaasje en eten en hapje.
dinsdag 20 juni 2017
Dinsdag 20 juni 2017
Astorga naar Rabanal del Camino 20 km
6.15 vertrokken en loop ik de stad uit. Ik kom daarbij voorbij de kathedraal en het Gaudí huis. Mooi!
Op de eerste stopplaats haalt Heidrun me in een we lopen de rest van de route samen. Bij elk dorp houden we koffiestop en we komen zo langzaam omhoog lopend om 12.00 in Rabanal.
Voorlopig genoeg gelopen, morgen weer verder stijgen naar Cruz del Ferro op 1531 meter 8 km verder.
Ook hier in de mooie herberg tegen het klooster van de benediktijnen tref ik weer bekenden waaronder Jennie en David met wie ik een welkomstbiertje drink.
s'Avonds bezoek ik de vespers in de kerk omdat het Gregoriaans gezang beloofde. Maar dat valt tegen....
Het diner daarentegen was ongekend goed, super goed gevulde vissoep, calamaris met salade en yoghurt toe.
6.15 vertrokken en loop ik de stad uit. Ik kom daarbij voorbij de kathedraal en het Gaudí huis. Mooi!
Op de eerste stopplaats haalt Heidrun me in een we lopen de rest van de route samen. Bij elk dorp houden we koffiestop en we komen zo langzaam omhoog lopend om 12.00 in Rabanal.
Voorlopig genoeg gelopen, morgen weer verder stijgen naar Cruz del Ferro op 1531 meter 8 km verder.
Ook hier in de mooie herberg tegen het klooster van de benediktijnen tref ik weer bekenden waaronder Jennie en David met wie ik een welkomstbiertje drink.
s'Avonds bezoek ik de vespers in de kerk omdat het Gregoriaans gezang beloofde. Maar dat valt tegen....
Het diner daarentegen was ongekend goed, super goed gevulde vissoep, calamaris met salade en yoghurt toe.
Maandag 19 juni 2017
Villar de Mazarife naar Astorga 32 km
Vandaag een lange route met een geluk: tot laat in de middag blijft het bewolkt en de temperatuur beperkt. Het is nog donker als ik vertrek om zo zolang mogelijk van de frisse ochtend te genieten. Het eerste stuk gaat 8km over de weg tussen de velden saai en moeizaam. Vermoeid door de te korte nacht of was het de fles wijn die ik dronk. Maar de eerste 14 km tot de eerste koffiestop had ik het gevoel dat ik me moest voortslepen. Na twee koppen koffie en een broodje ham liep het duidelijk beter. Het tweede deel van de tocht waar ik bij de stops steeds Heidrun ontmoette. Het laatste uur liep ik in een vlot tempo met een jonge vrouw uit Zwitserland naar de herberg in Astorga.
Het landschap verandert van lange wegen in stevige heuvels en afwisselende vergezichten.
Na de aankomstrituelen in de herberg een verdiend biertje op de plaza mayor met Irmgard en Heidrun.
Foto's komen als ik WiFi heb.
Vandaag een lange route met een geluk: tot laat in de middag blijft het bewolkt en de temperatuur beperkt. Het is nog donker als ik vertrek om zo zolang mogelijk van de frisse ochtend te genieten. Het eerste stuk gaat 8km over de weg tussen de velden saai en moeizaam. Vermoeid door de te korte nacht of was het de fles wijn die ik dronk. Maar de eerste 14 km tot de eerste koffiestop had ik het gevoel dat ik me moest voortslepen. Na twee koppen koffie en een broodje ham liep het duidelijk beter. Het tweede deel van de tocht waar ik bij de stops steeds Heidrun ontmoette. Het laatste uur liep ik in een vlot tempo met een jonge vrouw uit Zwitserland naar de herberg in Astorga.
Het landschap verandert van lange wegen in stevige heuvels en afwisselende vergezichten.
Na de aankomstrituelen in de herberg een verdiend biertje op de plaza mayor met Irmgard en Heidrun.
Foto's komen als ik WiFi heb.
Zondag 18 juni 2017
Leon naar Villafranca Mazarife 21.7 km
Vroeg op en na een broodje met jam lopen. Het belooft een warme dag te worden. In de vroege ochtend ontmoeten de laatste feestgangers de eerste pelgrims. Ik loop via de Grand via de San Marco naar het prachtige San Marco plein naar de uitvalsweg van Leon.
Vroeg op en na een broodje met jam lopen. Het belooft een warme dag te worden. In de vroege ochtend ontmoeten de laatste feestgangers de eerste pelgrims. Ik loop via de Grand via de San Marco naar het prachtige San Marco plein naar de uitvalsweg van Leon.
8 km verder bij het eerstvolgende dorp Virgin del Camino vind ik bij de eerste koffiestop bekenden. Peter (Fransman die eigenlijk Pierre heet) hij gaat verder langs de autoweg. Ik volg enige tijd later de Duitse dames (Irmgard en Heidrun) de alternatieve mooiere weg die een paar kilometer langer is. Iets voor 12 uur kom ik in Villa de Mazarife waar de klokken luiden voor de mis met een heuse processie. Ik trek in bij Tio Pepe (ome Piet) op het Kerkplein. Ook hier weer bekenden. Hier ontmoet ik David de echtgenoot van Jennie die in deze hitte zijn eerste schreden op de Camino zet. Als ik vraag of hij getraind is bevestigt hij dat zijn laatste training 30 jaar geleden was en dat was hem aan te zien. Met Heidrun dineer ik terwijl Irmgard in de hitte doorgelopen is. Het verhaal gaat dat die middag en ziekenauto meerdere mensen die oververhit dan wel uitgedroogd waren oppikte. (Irmgard haalde het volgende dorp op 8 km zonder enige schaduw in de volle zon.)
Vrouwen dragen het beeld van de jonge Jezus en anderen dat van Maria
Bij elke hoek staat een Mariabeeld van Maria verschijningen bv Lourdes en Fatima waar extra gebeden wordt. Elke minuut gaat een vuurpijl omhoog die met een stevige knal in de lucht ontploft. De plaatselijke doedelzak band begeleidt het geheel muzikaal. Een behoorlijke happening voor een dorp met 450 inwoners.
Om 17.30 begint een groep van 8 danseressen en 3 dansers flamingo - achtige dansen uit te voeren.
Onvermoeibaar blijft de groep in de grote hitte dansen. Deze feestelijke stemming met luide muziek blijft tot 22.30. Van op tijd slapen komt niks..... enerzijds door de harde muziek en anderzijds door de warmte op de slaapkamers.
maandag 19 juni 2017
Zaterdag 17 juni 2017
Mansilla de las Mulas naar Leon 21 km
De wandeling naar Leon bevat weer enige heuvels, de meseta nadert zijn einde. Evengoed wordt het weer een warme dag. Ook voor Spaanse begrippen is dit uitzonderlijk vroeg in het jaar. Na het passeren van een bergpas is Leon vanaf de hoogte mooi te zien. De uitgestrektheid van zo'n stad betekent voor de wandelaar veel lopen. Dit terwijl de hitte zo rond 11.00 uur al merkbaar wordt. Ik loop naar het historisch centrum en dan direct naar de prachtige kathedraal.
Gezien de hitte besluit ik niet verder te lopen en ik zoek het benediktijner nonnenklooster op om mijn bagage kwijt te raken. Een grote herberg met hotel. Super veel bedden. Ik zie vele bekenden die dezelfde keuze maken, hier blijven.
De stad is druk en in een feestelijke stemming. Volop herrie zeg maar. Ik blijf een beetje rondhangen, drink een biertje en maak hier en daar een praatje.
De wandeling naar Leon bevat weer enige heuvels, de meseta nadert zijn einde. Evengoed wordt het weer een warme dag. Ook voor Spaanse begrippen is dit uitzonderlijk vroeg in het jaar. Na het passeren van een bergpas is Leon vanaf de hoogte mooi te zien. De uitgestrektheid van zo'n stad betekent voor de wandelaar veel lopen. Dit terwijl de hitte zo rond 11.00 uur al merkbaar wordt. Ik loop naar het historisch centrum en dan direct naar de prachtige kathedraal.
De kathedraal wordt omschreven als een van de mooiste
De stad is druk en in een feestelijke stemming. Volop herrie zeg maar. Ik blijf een beetje rondhangen, drink een biertje en maak hier en daar een praatje.
zaterdag 17 juni 2017
Vrijdag 16 juni 2017
Terradillos de los Templarios naar Mansilla de las Mulas 24 km
Zonsopgang kort na vertrek. Het eerste deel van de wandeling is 17.7 km over de Via Aquitana de stoffige Romeinse keienweg. Ondanks dat we stevig stappen worden we ingehaald door een Française. Als zij pauzeert halen we haar weer in. Na drie uur lopen wordt het al warm. Nog drie kwartier verder zijn we in het eerste plaatsje. Koffietijd.
Wederom worden we ingehaald door de Française en even later door twee jonge dames (Australië en Duits). De laatste twee liepen een gemiddelde van 6 km per uur...
Georg vreest maar net op tijd in Santiago te komen: 29 juni. Ik adviseer hem met de 2 dames mee te lopen dan is hij er zeker op tijd. Maar de dames lopen hem te snel.
Het worden de laatste 6 km, althans voor mij af te leggen. George besluit nog eens 6 km verder te lopen we nemen afscheid in de verwachting elkaar weer te ontmoeten in Leon of het plaatsje daarna.
Inmiddels is het heet geworden ongeveer 36 graden en geniet ik in de schaduw in de tuin van de herberg van één biertje. Daar ontmoet ik Jennie met Castro en Peter. Peter is een leeftijdsgenoot uit Limoges met hem haal ik mijn Frans wat op.
Het is heerlijk ontspannen met weinig gasten. Waaronder de vier Reliboys die samen met een Canadese lopen. Ik spreek met haar over de vier die voor priester studeren en wat maakt dat zij als kritisch niet gelovige met hen optrekt.
Wederom worden we ingehaald door de Française en even later door twee jonge dames (Australië en Duits). De laatste twee liepen een gemiddelde van 6 km per uur...
Georg vreest maar net op tijd in Santiago te komen: 29 juni. Ik adviseer hem met de 2 dames mee te lopen dan is hij er zeker op tijd. Maar de dames lopen hem te snel.
Het worden de laatste 6 km, althans voor mij af te leggen. George besluit nog eens 6 km verder te lopen we nemen afscheid in de verwachting elkaar weer te ontmoeten in Leon of het plaatsje daarna.
Inmiddels is het heet geworden ongeveer 36 graden en geniet ik in de schaduw in de tuin van de herberg van één biertje. Daar ontmoet ik Jennie met Castro en Peter. Peter is een leeftijdsgenoot uit Limoges met hem haal ik mijn Frans wat op.
Het is heerlijk ontspannen met weinig gasten. Waaronder de vier Reliboys die samen met een Canadese lopen. Ik spreek met haar over de vier die voor priester studeren en wat maakt dat zij als kritisch niet gelovige met hen optrekt.
In de slaapzaal blijft het lang warm.
Tot sluitingstijd blijven we in de tuin.
Donderdag 15 juni 2017
Terradillos de los Templarios naar Calzadilla de los Hermanillos 27 km
Zonder ontbijt direct gaan wandelen. Georg moet ergens voor mij lopen. Ik voel me fit, waarschijnlijk door de wijn en de, voor het eerst, drie pijnstillers van gisteren. In een vlot tempo liep ik de 13.5 km naar Sahagún. De sportwinkel was nog gesloten dus tijd voor koffie met een broodje ham. Pierce en Stella waren door hun vroege vertrek en de afkorting die ik koos, net iets voor mij daar aangekomen.
Even later kwam Georg aanlopen maar hij dook meteen de sportwinkel in. Teleurgesteld kwam hij buiten: ze hadden niet de goeie....
Hij zoekt compressie kousen zonder de sok zodat hij zijn eigen sokken kan blijven gebruiken. Die waren immers perfect. Ik ga naar binnen en koop de kous en hou ze meteen aan.
Das ff wennen en meteen zonder pijn. Toegegeven ik hàd stevig pijn gestild maar dat is meestal de dag erna s'middags uitgewerkt. Heel hoopgevend.
Georg en ik liepen de route naar Religos via Calzadilla de los Hermanillos, iets om, over een oude Romeinse weg, over rottige keien zeg maar, en prachtige natuur, verlaten en stil.
Echt de moeite waard. Onderweg kwamen we Grid tegen een leuke Duitse dame van 50 jaar die bewust zeer langzaam liep.
Na enige aarzeling koos ook Grid voor de mooie herberg waar Georg en ik zaten. We deelden met zijn drieën de kamer. Na het gemakkelijk diner was er nog een fles wijn. Een relaxte zomeravond in een door God verlaten dorpje. In heel het dorp sliepen 8 pelgrims.
Zonder ontbijt direct gaan wandelen. Georg moet ergens voor mij lopen. Ik voel me fit, waarschijnlijk door de wijn en de, voor het eerst, drie pijnstillers van gisteren. In een vlot tempo liep ik de 13.5 km naar Sahagún. De sportwinkel was nog gesloten dus tijd voor koffie met een broodje ham. Pierce en Stella waren door hun vroege vertrek en de afkorting die ik koos, net iets voor mij daar aangekomen.
Even later kwam Georg aanlopen maar hij dook meteen de sportwinkel in. Teleurgesteld kwam hij buiten: ze hadden niet de goeie....
Hij zoekt compressie kousen zonder de sok zodat hij zijn eigen sokken kan blijven gebruiken. Die waren immers perfect. Ik ga naar binnen en koop de kous en hou ze meteen aan.
Das ff wennen en meteen zonder pijn. Toegegeven ik hàd stevig pijn gestild maar dat is meestal de dag erna s'middags uitgewerkt. Heel hoopgevend.
Georg en ik liepen de route naar Religos via Calzadilla de los Hermanillos, iets om, over een oude Romeinse weg, over rottige keien zeg maar, en prachtige natuur, verlaten en stil.
2 kleine reetjes steken vlakbij de weg over.
Echt de moeite waard. Onderweg kwamen we Grid tegen een leuke Duitse dame van 50 jaar die bewust zeer langzaam liep.
Na enige aarzeling koos ook Grid voor de mooie herberg waar Georg en ik zaten. We deelden met zijn drieën de kamer. Na het gemakkelijk diner was er nog een fles wijn. Een relaxte zomeravond in een door God verlaten dorpje. In heel het dorp sliepen 8 pelgrims.
vrijdag 16 juni 2017
Woensdag 14 juni 2017
Carrión de los Condes naar Terradillos de los Templarios 26 km
Weer een dag op de meseta. De eerste 2 uur nog fris, dan opwarmend en na 12 uur wordt het heet. Vandaag is het eerste dorp pas na 17.5 km. We lopen over de oude Romeinse weg Via Aquitana, kaarsrecht en zonder schaduw. Stella en Pierce (het Ierse stel) missen een route aanwijzing en hebben een halfuur foutgelopen als ik ze tegenkom. Weg voorsprong van hun vroege vertrek. Het is druk op de weg en omdat ik langzaam loop herken ik velen die me voorbij lopen.
Velen besluiten in het voorlaatste dorp te stoppen vanwege de hitte. Georg haalt me in een hij gaat tot het eindpunt van de route. Ik besluit bij het voorlaatste dorp de laatste drie km door te lopen. Het is bloedheet en het worden zware kilometers.
s'Avonds tijdens het diner zit ik met Georg bij drie priesters in opleiding, Amerikanen, en een gelovige Nederlander. Een van die jongens Rayn droeg compressie sokken en hij deed dat om de pijn van scheen splint te bestrijden. Het werkt perfect zei hij, als sporter was hij er thuis al mee bekend. Het pijnlijke scheenbeen blijkt een veel voorkomende blessure te zijn bij hardlopers, fietsers en lange afstand wandelaars. Iets dergelijks had ik ook gelezen op internet. Nou die sokken ga ik morgen kopen!
Tijdens het diner vroeg ik de jongens of zij ook leren Gregoriaans te zingen als onderdeel van de opleiding. Nou dat was zo. Ik haalde hen over tussen de gerechten door een hymne te zingen. Dat klonk prachtig in de eetzaal en het was doodstil tijdens hun zang. Met een groot applaus als dank.
Met deze jongens raakte ik in een theologische/filosofische discussie waarbij ik het bestaan van God in twijfel trok en ik vier fanatieke, in mijn ogen naïeve en bijzonder aardige jongens van rond 24 jaar, tegenover me had. Een heftige discussie waarbij zij zich dogmatisch vasthielden aan de Bijbel en hun eigen ervaringen. Georg en een meisje, dat al een tijdje met deze knapen optrok, luisteren, evenals een groot deel van de tafeltjes rond ons bleek achteraf. Ik deed mijn best respectvol te blijven en later vroegen ze me nog een glas wijn met hen te drinken. Ze bedankten me voor de interessante discussie en het werd veel te laat....
Ook dat is wandelen naar Santiago.
Weer een dag op de meseta. De eerste 2 uur nog fris, dan opwarmend en na 12 uur wordt het heet. Vandaag is het eerste dorp pas na 17.5 km. We lopen over de oude Romeinse weg Via Aquitana, kaarsrecht en zonder schaduw. Stella en Pierce (het Ierse stel) missen een route aanwijzing en hebben een halfuur foutgelopen als ik ze tegenkom. Weg voorsprong van hun vroege vertrek. Het is druk op de weg en omdat ik langzaam loop herken ik velen die me voorbij lopen.
Velen besluiten in het voorlaatste dorp te stoppen vanwege de hitte. Georg haalt me in een hij gaat tot het eindpunt van de route. Ik besluit bij het voorlaatste dorp de laatste drie km door te lopen. Het is bloedheet en het worden zware kilometers.
s'Avonds tijdens het diner zit ik met Georg bij drie priesters in opleiding, Amerikanen, en een gelovige Nederlander. Een van die jongens Rayn droeg compressie sokken en hij deed dat om de pijn van scheen splint te bestrijden. Het werkt perfect zei hij, als sporter was hij er thuis al mee bekend. Het pijnlijke scheenbeen blijkt een veel voorkomende blessure te zijn bij hardlopers, fietsers en lange afstand wandelaars. Iets dergelijks had ik ook gelezen op internet. Nou die sokken ga ik morgen kopen!
Tijdens het diner vroeg ik de jongens of zij ook leren Gregoriaans te zingen als onderdeel van de opleiding. Nou dat was zo. Ik haalde hen over tussen de gerechten door een hymne te zingen. Dat klonk prachtig in de eetzaal en het was doodstil tijdens hun zang. Met een groot applaus als dank.
Met deze jongens raakte ik in een theologische/filosofische discussie waarbij ik het bestaan van God in twijfel trok en ik vier fanatieke, in mijn ogen naïeve en bijzonder aardige jongens van rond 24 jaar, tegenover me had. Een heftige discussie waarbij zij zich dogmatisch vasthielden aan de Bijbel en hun eigen ervaringen. Georg en een meisje, dat al een tijdje met deze knapen optrok, luisteren, evenals een groot deel van de tafeltjes rond ons bleek achteraf. Ik deed mijn best respectvol te blijven en later vroegen ze me nog een glas wijn met hen te drinken. Ze bedankten me voor de interessante discussie en het werd veel te laat....
Ook dat is wandelen naar Santiago.
donderdag 15 juni 2017
Dinsdag 13 juni 2017
Boadilla del Camino naar Carrión de los Condes 26 km
Na een ontbijtje om 6.00 met Georg spullen pakken en weg. Georg is altijd later maar deze keer loopt hij al het dorp uit als ik begin. We lopen langs een irrigatie kanaal, hij 500 m voor me. Ik moet hem laten gaan, met pijn in mijn been hou ik hem niet bij.
Na een ontbijtje om 6.00 met Georg spullen pakken en weg. Georg is altijd later maar deze keer loopt hij al het dorp uit als ik begin. We lopen langs een irrigatie kanaal, hij 500 m voor me. Ik moet hem laten gaan, met pijn in mijn been hou ik hem niet bij.
Een mooi getrapte sluis
10 km en twee dorpjes verder gaat het kortere pad evenwijdig aan de landweg. De mooiere minder eentonige weg is 2 km langer. Dus kies ik voor het kortere eentonige pad. Ruim 3 uur na mijn vertrek komt Theo langs fietsen. Het verschil is duidelijk: fietsers kunnen uitslapen. Het feit dat hij een luxe eenpersoonskamer had zal daar natuurlijk aan meewerken. Op de gemeenschappelijke zaal begint het leven vaak al om 5 uur in de ochtend.
In het derde dorpje is een herberg met bijzondere huisvesting. Naast de slaapzaal met Stapelbedden zijn er tipis (indianen tenten) en kleine eenpersoonshutjes. Brenda uit Hamburg had gekozen voor zo'n houten eenpersoonshutje en is meteen maar twee dagen gebleven. Inmiddels half elf zat ze nog aan de koffie en had alle tijd om wat te kletsen. Ik kom haar op mijn eindbestemming na 26 km weer tegen; zij liep dus maximaal 10 km.
Ik loop het stadje al weer uit en heb nog geen herberg gezien. Terug dus, das jammer na zo'n lange dag lopen. Om half vier vind ik de herberg van de nonnen St Maria en ben ik de laatste die daar nog een bed krijgt. Geluk dus, bednummer 45.
Bij mijn mail zit een berichtje van Ben dat hij onderweg naar huis is. Niet alleen zijn been gaat niet goed maar ook zijn oma van 101 is overleden. Alle reden om de onderneming te kappen. Ik loop wat herbergen af om Georg te zoeken en hem dat te vertellen.
Samen met Jennie, Britse dame uit Luxemburg, gaan we samen eten. Zo ontloop ik alle reli activiteiten van de nonnen: zingen, avondmis en zegening van de pelgrims en gezamenlijk geschonken eten nuttigen. Dat laatste zag er overigens goed verzorgd en gezellig uit toen ik de was ging ophalen.
Orchidee? Zo groot
dinsdag 13 juni 2017
Maandag 12 juni 2017
Hontanas naar Boadilla del Camino 28.7 km
In de verte de heuvel die vandaag de enige hindernis vormt. Volgens het boekje een half uur steil omhoog. 220 meter en dan weer 310 omlaag.
Boven op de heuvel een prachtig uitzicht over de vlakte waar ik de komende 6 dagen overheen loop: de meseta, een Spaanse hoogvlakte die in de zomer bloedheet kan zijn. Ook in juni zijn temperaturen boven de 30 graden normaal.
Onderweg rust ik wat uit in de schaduw van een groepje bomen. Georg komt aanlopen juist als ik wil vertrekken. Alleen. Ben en hij hebben afscheid genomen omdat Ben niet meer kon lopen door de pijn in zijn scheenbeen. Hij neemt een taxi naar een van de volgende dorpen en wil 2 dagen rust nemen. Scheenbeen pijn komt in alle gradaties.... Pech voor hem daar kom je niet voor uit Australië hier wandelen. Hopelijk zien we hem weer. Georg en ik lopen samen verder.
Vandaag loop ik als eerste van ons drieën. Het is zo vroeg dat het nog donker is. Er staat een stevige frisse wind. Wel lekker rustig. Ik loop over de weg naar het eerste plaatsje San Antón waar de weg midden door een booggewelf van de kerk en de ruïnes van een klooster gaat.
Onderweg rust ik wat uit in de schaduw van een groepje bomen. Georg komt aanlopen juist als ik wil vertrekken. Alleen. Ben en hij hebben afscheid genomen omdat Ben niet meer kon lopen door de pijn in zijn scheenbeen. Hij neemt een taxi naar een van de volgende dorpen en wil 2 dagen rust nemen. Scheenbeen pijn komt in alle gradaties.... Pech voor hem daar kom je niet voor uit Australië hier wandelen. Hopelijk zien we hem weer. Georg en ik lopen samen verder.
De kerk van Boadilla met wel 5 ooievaarsnesten
Ik mail Ben en vraag hoe het gaat en waar hij zit. Hij zit in Carrión de los Condens 26 km verderop en moet nog naar een fysiotherapeut. Tevens brengt hij de groeten over van Ton en Piet die daar ook zijn.
George en ik wachten af en doen even zonder hem. We hebben een herberg met een heus zwembad, heerlijk om mijn voeten te koelen.
Tevens ontmoet ik Theo een fietser uit Amsterdam. Hij doet zo'n 80 km per dag en geniet van het alleen fietsen en s'avonds anderen te treffen. De Camino gaat om het treffen van anderen. Iedereen met een eigen levensverhaal dat al heel snel aan de orde komt.
Zondag 11 juni 2017
Tardajos naar Hontanas 21 km
Vroeg op weg zonder ontbijt. En half uur verder is er kans op koffie en een broodje. Verder over pad tussen de korenvelden.
Het einddoel is een dorpje dat verscholen ligt in de vallei.
zondag 11 juni 2017
Zaterdag 10 juni 2017
Atapuerca naar Tardajos 33 km
Vandaag belooft het warm te worden. Vroeg op pad dus. Ik begin met een klim naar de top van een heuvel, Spanjaarden zetten daar graag een kruis op heb ik gemerkt. Hier heb ik een zicht dat reikt tot Burgos maar voorlopig is alles nog gehuld in de ochtendmist.
In het eerste dorp is een cafetaria open. Het Ierse koppel, sommige mensen kom ik steeds weer tegen, komt net naar buiten. Voor het eerst is een compleet ontbijt mogelijk met banaan, sinaasappel, yoghurt, brood met gebakken ei en natuurlijk koffie.
De zaak vult zich met mensen die net na mij vertrokken. Ik loop rustig verder richting Burgos. Tussendoor nog een koffiestop waar ik met ijs mijn been koel. Ik kan nu zonder pijn lopen maar het wordt wel dikker van het vocht na een uur lopen.
Burgos is een grote stad met een indrukwekkende kathedraal.
Vandaag belooft het warm te worden. Vroeg op pad dus. Ik begin met een klim naar de top van een heuvel, Spanjaarden zetten daar graag een kruis op heb ik gemerkt. Hier heb ik een zicht dat reikt tot Burgos maar voorlopig is alles nog gehuld in de ochtendmist.
In het eerste dorp is een cafetaria open. Het Ierse koppel, sommige mensen kom ik steeds weer tegen, komt net naar buiten. Voor het eerst is een compleet ontbijt mogelijk met banaan, sinaasappel, yoghurt, brood met gebakken ei en natuurlijk koffie.
De zaak vult zich met mensen die net na mij vertrokken. Ik loop rustig verder richting Burgos. Tussendoor nog een koffiestop waar ik met ijs mijn been koel. Ik kan nu zonder pijn lopen maar het wordt wel dikker van het vocht na een uur lopen.
Kathedraal met bruidje
Midden in het centrum is de lokale pelgrimopvang waar zich al velen hebben verzameld. Juist als ik voorbij kom gaat de opvang open. Er is plaats voor over de 100 mensen en voor de deur staat een lange rij.
Die massa mensen doet me besluiten door te lopen naar het volgende dorp. Wel 12 km extra.
Op de hoek bij een grote Mercador supermarkt zie ik Ben, George en Peter die gisteren al een dorp verder waren. Ook zij lopen Burgos weer uit. Ik koop wat etenswaar en ga in het park lunchen voor ik aan het laatste deel van de wandeling begin. Het is inmiddels half een en de zon brandt. De laatste 2.5 uur zijn heet met weinig beschutting als ik eenmaal buiten de stad ben. Tegelijk met een oude pelgrim uit Japan, 72 jaar, kom ik in een mooi hotel met een pelgrim opvang. En heerlijke luxe oase in deze hitte.
De grote afstand van vandaag had ik niet echt gepland maar het ging goed. Veel drinken en voldoende pauze, niet te snel gelopen en natuurlijk steeds mijn been tussentijds met water koelen.
Vanavond eet ik met een man uit Brazilië, een jonge wijsneus uit Wenen en een gepensioneerd Amerikaans stel. De laatsten maken gebruik van de bagageservice: 's morgens worden de rugzakken opgehaald en naar het volgende hotel gebracht. Mochten ze dat achteraf toch te ver lopen vinden dan nemen ze een taxi. Zo kan het ook!
zaterdag 10 juni 2017
Vrijdag 9 juni 2017
Tosantos naar Atapuerca 26 km
Vandaag loopt de weg langzaam omhoog van 825 m tot 1162 m, daarna weer geleidelijk omlaag tot 961m dus goed te doen. Mooi wandelen over veldwegen. Voor het beloofde panorama was het te vroeg: ik liep nog in de wolken. Verder over een breed bospad met een klein diep dalletje tussendoor. Zo wandel ik naar San Juan de Ortega: een kerk met een café en doorgaans 18 inwoners. Het was nog te vroeg voor de herberg maar koffie en een broodje was natuurlijk ook prima. Daarna nog ruim 6 km naar Atapuerca door de bossen en velden. Nog steeds rustig lopen maar de heftige pijn in mijn scheenbeen lijkt duidelijk minder. Bij elke stop zit ik en koel ik mijn scheenbeen met een natte doek. Dat vermindert de zwelling en druk.
Atapuerca is de vindplaats van de eerste europeaan Homo antesessor, de voorganger van de homo sapiens en de neanderthalers. We praten over 800 000 jaar geleden!
De herberg hier is prima en zij hebben een mooi plekje voor me. De was doe ik samen met een jonge dame uit Italië in de wasmachine en ik ga aan de overkant een lokaal biertje drinken.
s'Avonds eet ik in het enige hotel. Het was er zo druk dat alles vol was met eigen gasten en reserveringen; een Duits echtpaar dat ik eerder zag in Logroño op het plein van de kathedraal nodigt me uit bij hun tafel aan te schuiven. Super aardig en gezellig. Zij lopen steeds een etappe, nu een van 3 weken.
Mijn pijnstillers zijn op dus vanavond maar zonder. Kijken hoe dat morgen uitpakt.
Nieuwe kopen kan pas in de grote stad Burgos, Morgen op mijn route.
Vandaag loopt de weg langzaam omhoog van 825 m tot 1162 m, daarna weer geleidelijk omlaag tot 961m dus goed te doen. Mooi wandelen over veldwegen. Voor het beloofde panorama was het te vroeg: ik liep nog in de wolken. Verder over een breed bospad met een klein diep dalletje tussendoor. Zo wandel ik naar San Juan de Ortega: een kerk met een café en doorgaans 18 inwoners. Het was nog te vroeg voor de herberg maar koffie en een broodje was natuurlijk ook prima. Daarna nog ruim 6 km naar Atapuerca door de bossen en velden. Nog steeds rustig lopen maar de heftige pijn in mijn scheenbeen lijkt duidelijk minder. Bij elke stop zit ik en koel ik mijn scheenbeen met een natte doek. Dat vermindert de zwelling en druk.
Atapuerca is de vindplaats van de eerste europeaan Homo antesessor, de voorganger van de homo sapiens en de neanderthalers. We praten over 800 000 jaar geleden!
De herberg hier is prima en zij hebben een mooi plekje voor me. De was doe ik samen met een jonge dame uit Italië in de wasmachine en ik ga aan de overkant een lokaal biertje drinken.
s'Avonds eet ik in het enige hotel. Het was er zo druk dat alles vol was met eigen gasten en reserveringen; een Duits echtpaar dat ik eerder zag in Logroño op het plein van de kathedraal nodigt me uit bij hun tafel aan te schuiven. Super aardig en gezellig. Zij lopen steeds een etappe, nu een van 3 weken.
Mijn pijnstillers zijn op dus vanavond maar zonder. Kijken hoe dat morgen uitpakt.
Nieuwe kopen kan pas in de grote stad Burgos, Morgen op mijn route.
donderdag 8 juni 2017
Donderdag 8 juni 2017
Grañon naar Tosantos 21 km
Om half vijf begint mijn kamergenoot te rommelen. Toen ben ik ook maar opgestaan. Een somber ontbijt en om 6.00 weg. Ik was niet de eerste, een paar lopers voor me en al spoedig velen achter mij, die mij de een na de ander inhaalden. Ik liep langzaam, hoewel mijn been in de nacht dunner was geworden deed elke stap pijn. Mijn schema werd langzaam: een uur of iets langer lopen. Dan rust met een natte lap op mijn rechter onderbeen. Dan weer wat lopen enz. Ik liep de afstand in 4 delen met minimaal 20 min pauze tussendoor. Gek genoeg varieert de pijn van helemaal niks tot zeer heftig. Al met al goed te doen. In zeven en half uur liep ik zo naar een mooie herberg waar ik na een biertje besloot te blijven. Nu, wat later in de middag, trekt er een onweer over. Het sluit een mooie zonnigedag af.
Devotie alom, ook achter de voordeur.
Hadden wij vroeger Ché Guevarra hier hebben ze Jesus Christ Superstar, dezelfde als die aan het kruis..... Maar nu met een heldhaftige uitstraling.
Om half vijf begint mijn kamergenoot te rommelen. Toen ben ik ook maar opgestaan. Een somber ontbijt en om 6.00 weg. Ik was niet de eerste, een paar lopers voor me en al spoedig velen achter mij, die mij de een na de ander inhaalden. Ik liep langzaam, hoewel mijn been in de nacht dunner was geworden deed elke stap pijn. Mijn schema werd langzaam: een uur of iets langer lopen. Dan rust met een natte lap op mijn rechter onderbeen. Dan weer wat lopen enz. Ik liep de afstand in 4 delen met minimaal 20 min pauze tussendoor. Gek genoeg varieert de pijn van helemaal niks tot zeer heftig. Al met al goed te doen. In zeven en half uur liep ik zo naar een mooie herberg waar ik na een biertje besloot te blijven. Nu, wat later in de middag, trekt er een onweer over. Het sluit een mooie zonnigedag af.
Geen sneeuw daarvoor is het hier te laag. Wel witte bloemen die op klaprozen kijken. Ik hou het op witte papavervelden. Is dit de nieuwe Gouden Driehoek?
Hadden wij vroeger Ché Guevarra hier hebben ze Jesus Christ Superstar, dezelfde als die aan het kruis..... Maar nu met een heldhaftige uitstraling.
woensdag 7 juni 2017
Woensdag 7 juni 2017
Vandaag is ons Ria jarig, van harte gefeliciteerd!
Azofra naar Grañon 22 km
Vincent mijn roommate staat om 5.30 op. Het is nog donker; hij rommelt wat met een rood lampje ik draai me nog even om. Om 6.30 een kop koffie en lopen. Elke stap doet pijn aan mijn linker scheenbeen en ik voorspel dat het geen super afstand wordt. Na 7 km staat er na een klim een stalletje met wat fruit. Een banaan en een appel: alle reden om even te zitten. Ik verwissel de standaard zooltjes voor die van Bea in de hoop dat de aanpassing helpt. Tevens smeer ik Voltaren op de pijnlijke plek. Door naar Ciueña waar een nieuwbouw wijk gebouwd is bij een golfbaan. Alle huizen leeg danwel verlaten, de meeste te koop. Triest beeld zo'n mislukt project. Ik loop een straatje om voor mijn ochtend koffie met een heerlijk broodje hamkaas.
De 5 km naar Santo Domingo de la Calzada gaat he pad over een heuvel met aan weerszijden akkerland, omzoomd door klaprozen.
Na de top zie ik het stadje (natuurlijk weer hartstikke oud, 11e eeuw) liggen in de verte. Op het pad lopen veel Italianen, langzaam, meestal luid kleppend. Ik haal ze in en kom zo in het stadje ruim voor deze meute. Even een terrasje en koffie, schoenen uit. Een Spanjaard die er zit vertelt over zijn scheenbeen probleem en dat hij een afspraak met de doktor heeft.... Ik hou het klein en zeg dat alles goed gaat met me zolang ik maar langzaam loop. Een uurtje later begin ik aan mijn laatste traject van vandaag: 7 km.
Rustig loop ik de stad uit en zie aan de rand van de stad meerdere ooievaarsnesten.
Iets verderop cirkelt een ooievaar op de termiek omhoog. In de verte zie ik Grañon, op een berg natuurlijk.
Ondanks het ongemak aan mijn been een mooie wandeling. In de herberg, inclusief diner en ontbijt donativo (geef wat je het waard vindt), begin ik meteen met koude compressen. En een biertje op het terras natuurlijk waar ik Vincent zie rondlopen terwijl hij in het Italiaans in zijn mobieltje roept.
Azofra naar Grañon 22 km
Vincent mijn roommate staat om 5.30 op. Het is nog donker; hij rommelt wat met een rood lampje ik draai me nog even om. Om 6.30 een kop koffie en lopen. Elke stap doet pijn aan mijn linker scheenbeen en ik voorspel dat het geen super afstand wordt. Na 7 km staat er na een klim een stalletje met wat fruit. Een banaan en een appel: alle reden om even te zitten. Ik verwissel de standaard zooltjes voor die van Bea in de hoop dat de aanpassing helpt. Tevens smeer ik Voltaren op de pijnlijke plek. Door naar Ciueña waar een nieuwbouw wijk gebouwd is bij een golfbaan. Alle huizen leeg danwel verlaten, de meeste te koop. Triest beeld zo'n mislukt project. Ik loop een straatje om voor mijn ochtend koffie met een heerlijk broodje hamkaas.
De 5 km naar Santo Domingo de la Calzada gaat he pad over een heuvel met aan weerszijden akkerland, omzoomd door klaprozen.
Na de top zie ik het stadje (natuurlijk weer hartstikke oud, 11e eeuw) liggen in de verte. Op het pad lopen veel Italianen, langzaam, meestal luid kleppend. Ik haal ze in en kom zo in het stadje ruim voor deze meute. Even een terrasje en koffie, schoenen uit. Een Spanjaard die er zit vertelt over zijn scheenbeen probleem en dat hij een afspraak met de doktor heeft.... Ik hou het klein en zeg dat alles goed gaat met me zolang ik maar langzaam loop. Een uurtje later begin ik aan mijn laatste traject van vandaag: 7 km.
Rustig loop ik de stad uit en zie aan de rand van de stad meerdere ooievaarsnesten.
Iets verderop cirkelt een ooievaar op de termiek omhoog. In de verte zie ik Grañon, op een berg natuurlijk.
Ondanks het ongemak aan mijn been een mooie wandeling. In de herberg, inclusief diner en ontbijt donativo (geef wat je het waard vindt), begin ik meteen met koude compressen. En een biertje op het terras natuurlijk waar ik Vincent zie rondlopen terwijl hij in het Italiaans in zijn mobieltje roept.
Dinsdag 6 juni 2017
Navarette naar Azofra 23.5 km
Om 5.45 begon er al een alarm van een telefoon, ik ben maar mee opgestaan. Ik voelde al dat mijn benen nog niet helemaal hersteld waren van de lange wandeling van gisteren. Toen ik beneden in de keuken kwam stond het ontbijt klaar. De koffie was klaar en in de koelkast stond zoals beloofd een sapje. Toen de andere gasten naar beneden kwamen kon ik op pad. Toen ik de stad uitliep kwam ik George (jonge Duitser) en een Poolse dame tegen en we liepen een stukje samen op. De pijn aan mijn rechter scheenbeen werd erger waardoor ik langzamer ging lopen in de hoop dat het overging. Tot Nájera, zo'n 18 km verder, bleef die pijn. Op een terrasje aan de rivier mijn eerste koffiestop gingen direct de schoenen uit. Toen zag ik een deuk in het scheenbeen daar waar de tong van de schoen zit. Zou de schoen daar gisteren gekneld hebben? Ik veterde de schoen losser en ging met Ben en George, die mij inmiddels inhaalden, verder voor onze laatste 6 km. Die begon met een stevige klim en daarna een vlakke wandeling naar het dorpje. Ik kon goed doorlopen met beduidend minder pijn. Hopelijk is dat morgen over. De herberg heeft kleine chambrettes met twee bedden. Mijn roommate is een Italiaan, Vincente, die nu voor het eerst Engels spreekt....
Om 5.45 begon er al een alarm van een telefoon, ik ben maar mee opgestaan. Ik voelde al dat mijn benen nog niet helemaal hersteld waren van de lange wandeling van gisteren. Toen ik beneden in de keuken kwam stond het ontbijt klaar. De koffie was klaar en in de koelkast stond zoals beloofd een sapje. Toen de andere gasten naar beneden kwamen kon ik op pad. Toen ik de stad uitliep kwam ik George (jonge Duitser) en een Poolse dame tegen en we liepen een stukje samen op. De pijn aan mijn rechter scheenbeen werd erger waardoor ik langzamer ging lopen in de hoop dat het overging. Tot Nájera, zo'n 18 km verder, bleef die pijn. Op een terrasje aan de rivier mijn eerste koffiestop gingen direct de schoenen uit. Toen zag ik een deuk in het scheenbeen daar waar de tong van de schoen zit. Zou de schoen daar gisteren gekneld hebben? Ik veterde de schoen losser en ging met Ben en George, die mij inmiddels inhaalden, verder voor onze laatste 6 km. Die begon met een stevige klim en daarna een vlakke wandeling naar het dorpje. Ik kon goed doorlopen met beduidend minder pijn. Hopelijk is dat morgen over. De herberg heeft kleine chambrettes met twee bedden. Mijn roommate is een Italiaan, Vincente, die nu voor het eerst Engels spreekt....
dinsdag 6 juni 2017
Maandag 5 juni 2017
Torres del Rio naar Navarette 32 km
Een kop koffie en een paar muesli repen voor onderweg en lopen. Ik haal twee vroege dames in en dan loop ik lange tijd alleen.
Dat is meteen een mooi stuk op en neer door de heuvels. Na 11 km (ruim 2 uur) loop ik door Viana. Tegen beter weten in loop ik de eerste koffie tentjes voorbij omdat ik ze niet leuk vind. Voor ik het weet ben ik het plaatsje alweer uit, geen koffie of ontbijt dus. Gezeten op een muurtje pauzeer ik even en weer op weg. Tot Logroño, nog 10 km, geen koffie dus ook geen stop.
Inmiddels is de zon heerlijk gaan schijnen en zit ik eindelijk aan de koffie op het plein van de kathedraal met twee heerlijke tapas. Op de toren van de kathedraal nestelt een ooievaar. Ik geniet van een lange pauze want de route bevat na 20 km nog 11 km voor dat Navarette komt.... Een groep bejaarden met rolstoelen, rollators of stevig aan de hand van een begeleider komt ook op het terras zitten, precies voor me. Koffie of een ander drankje, zonnecrème smeren en leuke jongens en meisjes voor de verzorging. Wat wil je nog meer?
Logroño, 148 000 inwoners, is een prachtige stad die laat zien dat de streek Rioja een van de rijkere streken is van Spanje. De stad uitlopen duurt lang, de buitenwijk gaat over in een groot park dat weer overgaat in een recreatiegebied bij een stuwmeer. Ook daar ga ik nog eens op een terrasje uitgebreid zitten.
Ik kijk hoe de zwanen met hun jongen hier de baas zijn. Het mannetje gaat agressief doen tegen de gasten. Dan komt er een man met broodkruimels voor de hele familie en lijkt idereen tevreden.
De laatste 5 km bevat nog een stevige klim en wandeling naar Navarette, een mooi plaatsje met een kleine binnenstad. Later vind ik op het centrale plein een bar met tapas, bier en later een pelgrimsdiner. Inmiddels komen steeds meer bekenden binnen druppelen. Die later mijn fles Rioja die bij het diner hoort( 2 glaasjes is normaal) mee komen opdrinken. Later bij het afrekenen moet ik 3.50€ bijbetalen omdat ik de fles heb opgemaakt. Waar vind je nog zoiets?
Tijd om terug te gaan naar de herberg.
Een kop koffie en een paar muesli repen voor onderweg en lopen. Ik haal twee vroege dames in en dan loop ik lange tijd alleen.
Dat is meteen een mooi stuk op en neer door de heuvels. Na 11 km (ruim 2 uur) loop ik door Viana. Tegen beter weten in loop ik de eerste koffie tentjes voorbij omdat ik ze niet leuk vind. Voor ik het weet ben ik het plaatsje alweer uit, geen koffie of ontbijt dus. Gezeten op een muurtje pauzeer ik even en weer op weg. Tot Logroño, nog 10 km, geen koffie dus ook geen stop.
Inmiddels is de zon heerlijk gaan schijnen en zit ik eindelijk aan de koffie op het plein van de kathedraal met twee heerlijke tapas. Op de toren van de kathedraal nestelt een ooievaar. Ik geniet van een lange pauze want de route bevat na 20 km nog 11 km voor dat Navarette komt.... Een groep bejaarden met rolstoelen, rollators of stevig aan de hand van een begeleider komt ook op het terras zitten, precies voor me. Koffie of een ander drankje, zonnecrème smeren en leuke jongens en meisjes voor de verzorging. Wat wil je nog meer?
Logroño, 148 000 inwoners, is een prachtige stad die laat zien dat de streek Rioja een van de rijkere streken is van Spanje. De stad uitlopen duurt lang, de buitenwijk gaat over in een groot park dat weer overgaat in een recreatiegebied bij een stuwmeer. Ook daar ga ik nog eens op een terrasje uitgebreid zitten.
Ik kijk hoe de zwanen met hun jongen hier de baas zijn. Het mannetje gaat agressief doen tegen de gasten. Dan komt er een man met broodkruimels voor de hele familie en lijkt idereen tevreden.
De laatste 5 km bevat nog een stevige klim en wandeling naar Navarette, een mooi plaatsje met een kleine binnenstad. Later vind ik op het centrale plein een bar met tapas, bier en later een pelgrimsdiner. Inmiddels komen steeds meer bekenden binnen druppelen. Die later mijn fles Rioja die bij het diner hoort( 2 glaasjes is normaal) mee komen opdrinken. Later bij het afrekenen moet ik 3.50€ bijbetalen omdat ik de fles heb opgemaakt. Waar vind je nog zoiets?
Tijd om terug te gaan naar de herberg.
maandag 5 juni 2017
Zondag 4 juni
Villa de Monjardin naar Torres del Rio 21 km
De herberg biedt een heerlijk Nederlands ontbijt en dat laat ik me goed smaken. Daarna vlot vertrokken. Ton, Piet, Mona en ik vertrekken gelijk. Ton en Piet lopen hun vlotte tempo terwijl Mona en ik al pratend wat langzamer gaan. Mona is een Amerikaanse dame van begin 60 en werkt in St. Domingo Californië als een nurse practitioner met als specialiteit slaapstoornissen. Gisteravond hoorde ik al dat zij en haar ex multihull-zeilers zijn. Ze hadden een trimaran gebouwd om de wereld rond te zeilen. Maar daar is het nooit van gekomen. Ze kregen samen 3 kinderen die zij zelf onderwijs gaf. Allemaal vanwege de grote reis die er nooit kwam.
Nu woont ze op een bootje in een jachthaven en heeft nog ergens een oud buitenhuis. Genoeg om te bespreken en zij was een makkelijke prater. Mooie afleiding en de tijd vliegt.
Onze eerste koffiestop was Los Arcos waar de huizen nog gebarricadeerd waren vanwege het stieren-rennen door de stad. Op het pleintje zagen we de laatste renners die de nacht door gefeest hadden en nog steeds opgewonden waren van het gebeuren.
Een paar kilometer voor Torres del Rio begint het stevig te regenen en haalden we Piet in die stond te stoeien met de hoes van zijn rugzak. Samen liepen we naar het plaatsje Sansol waar we Ton troffen en we konden schuilen met koffie.
Toen het enigszins opklaarde liepen we door naar Torres del Rio waar Mona en ik het voor gezien hielden. Ton en Piet liepen naar de volgende plaats, nog 12 km.
De herberg vulde zich met gasten die we gisteravond in de vorige herberg al troffen. 's Avonds gezellig gezamenlijk gegeten. Het kan ook gewoon gezellig en ontspannen zijn op zo'n camino. Vroeg op bed hoort er wel echt bij.
De herberg biedt een heerlijk Nederlands ontbijt en dat laat ik me goed smaken. Daarna vlot vertrokken. Ton, Piet, Mona en ik vertrekken gelijk. Ton en Piet lopen hun vlotte tempo terwijl Mona en ik al pratend wat langzamer gaan. Mona is een Amerikaanse dame van begin 60 en werkt in St. Domingo Californië als een nurse practitioner met als specialiteit slaapstoornissen. Gisteravond hoorde ik al dat zij en haar ex multihull-zeilers zijn. Ze hadden een trimaran gebouwd om de wereld rond te zeilen. Maar daar is het nooit van gekomen. Ze kregen samen 3 kinderen die zij zelf onderwijs gaf. Allemaal vanwege de grote reis die er nooit kwam.
Nu woont ze op een bootje in een jachthaven en heeft nog ergens een oud buitenhuis. Genoeg om te bespreken en zij was een makkelijke prater. Mooie afleiding en de tijd vliegt.
Onze eerste koffiestop was Los Arcos waar de huizen nog gebarricadeerd waren vanwege het stieren-rennen door de stad. Op het pleintje zagen we de laatste renners die de nacht door gefeest hadden en nog steeds opgewonden waren van het gebeuren.
Een paar kilometer voor Torres del Rio begint het stevig te regenen en haalden we Piet in die stond te stoeien met de hoes van zijn rugzak. Samen liepen we naar het plaatsje Sansol waar we Ton troffen en we konden schuilen met koffie.
Toen het enigszins opklaarde liepen we door naar Torres del Rio waar Mona en ik het voor gezien hielden. Ton en Piet liepen naar de volgende plaats, nog 12 km.
De herberg vulde zich met gasten die we gisteravond in de vorige herberg al troffen. 's Avonds gezellig gezamenlijk gegeten. Het kan ook gewoon gezellig en ontspannen zijn op zo'n camino. Vroeg op bed hoort er wel echt bij.
zondag 4 juni 2017
Zaterdag 3 juni
Zaterdag 3 juni Mañeru naar Villamayor de Monjardin 26 km
Een lange wandeling dus om 6.00 op, inpakken en weg wezen. Ik ben de laatste die vertrekt. Ik had tenminste een stuk vijgenbrood en een banaan als ontbijt. Het echte ontbijt zou bij de koffiestop komen. Ik hoop op het 2.5 km verder gelegen Cirauqui, een nog kleiner dorpje waar Ton en Piet sliepen, maar hier is alles nog in diepe slaap. In Lorca vind ik de koffie met een broodje, in plaats van een bakker zoeken koop ik nu een broodje bij de koffie. Makkelijk en luxe en in Spanje heel goedkoop.
Dit eerste deel van de route heette vlak te zijn maar er waren een paar stevige klimmen.
Het tweede deel ging naar Estelle, dat al in 1090 deel uitmaakte van de St. Jacobsroute. Zoals al de plaatsjes waar ik doorheen kom gaat het om plaatsjes die in de vroege middeleeuwen al een belangrijke rol speelden. Dat verklaart de vele oude gebouwen en poorten die deze plaatsen rijk zijn.
Hier tref ik een groep die ik eerder zag een we lunchen samen.
Om 1400 loop ik door naar het eindpunt van de dag. De route gaat door een wijngebied.
De producent stelt elke dag 100 liter wijn beschikbaar voor de wijnkraan. Links wijn rechts water. Ik proefde de wijn en hij was als omschreven "niet slecht". Ik vulde twee glazen in mijn lege waterfles.
De lucht begon te betrekken en een stevig onweer stond op uitbarsten. De herberg waar ik naar toe wilde ligt op een berg nog ruim een half uur klimmen. Ik gok erop op op tijd te zijn maar halverwege barst het onweer in een heftige bui los. Ik durf de beschutting van een holle weg niet te verlaten om te voorkomen dat ik op open veld op een helling blootgesteld zou worden aan de bliksemschichten. De holle weg verandert in een kleine beek van regenwater na een kwartier loop ik door naar het dorpje. De eerste herberg was vol en bij de andere was ik degene die het laatste bed kreeg, de pelgrims na mij moeten terug naar het vorige gehucht de berg weer af. Geluk gehad.
De herberg was er een op christelijke basis gerund door Nederlanders. Toen zij mijn bed aanwezen bleek ik bij Ton en Piet op de kamer te liggen! Paulien die we na de regen zagen heeft onderkomen bij de eerste herberg gevonden. Zij bleek mij om 14.00 al geappt te hebben dat het dorp geen plaats meer had....
Bij het diner werden we welkom geheten door een hospitalero met een kort gebed. Daar staat tegenover dat er werkelijk uitmuntend gekookt was, een overheerlijke kerrie stoofpot met kip en aardappel en een heerlijk toetje. Tevens kregen we het evangelie van Johannes op dun papier, ieder in zijn of haar eigen taal.
Na het eten was er tijd voor muziek, de Sloveense gasten zingen prachtig met gitaar begeleiding. De sfeer was erg gezellig.
Om 20.30 konden zij die wilden deelnemen aan een meditatie. We waren gewaarschuwd: er zou een kort gebed zijn en een kort stukje uit de Bijbel gelezen worden. Als thema voor de meditatie met een zachte achtergrond muziek. Dat kan ik wel handelen. De nabespreking met een hartstochtelijk uitleg van de woorden van Jezus deed bij mij de deur dicht. De meditatie werd misbruikt voor een stukje ouderwetse missionering. Als derde nam ik het woord waarin ik hartelijk dankte voor de meditatie en de thee die we kregen en zei dat het voor mij nu tijd was om naar bed te gaan. Ik stond op en ging en daarmee eindigde de indoctrinatie; iedereen stond op en ging.
Jammer, dit contrast met de hartelijkheid en vriendelijkheid waarmee ik onthaald was, een afknapper.
Een lange wandeling dus om 6.00 op, inpakken en weg wezen. Ik ben de laatste die vertrekt. Ik had tenminste een stuk vijgenbrood en een banaan als ontbijt. Het echte ontbijt zou bij de koffiestop komen. Ik hoop op het 2.5 km verder gelegen Cirauqui, een nog kleiner dorpje waar Ton en Piet sliepen, maar hier is alles nog in diepe slaap. In Lorca vind ik de koffie met een broodje, in plaats van een bakker zoeken koop ik nu een broodje bij de koffie. Makkelijk en luxe en in Spanje heel goedkoop.
Dit eerste deel van de route heette vlak te zijn maar er waren een paar stevige klimmen.
Het tweede deel ging naar Estelle, dat al in 1090 deel uitmaakte van de St. Jacobsroute. Zoals al de plaatsjes waar ik doorheen kom gaat het om plaatsjes die in de vroege middeleeuwen al een belangrijke rol speelden. Dat verklaart de vele oude gebouwen en poorten die deze plaatsen rijk zijn.
Hier tref ik een groep die ik eerder zag een we lunchen samen.
Om 1400 loop ik door naar het eindpunt van de dag. De route gaat door een wijngebied.
De producent stelt elke dag 100 liter wijn beschikbaar voor de wijnkraan. Links wijn rechts water. Ik proefde de wijn en hij was als omschreven "niet slecht". Ik vulde twee glazen in mijn lege waterfles.
De lucht begon te betrekken en een stevig onweer stond op uitbarsten. De herberg waar ik naar toe wilde ligt op een berg nog ruim een half uur klimmen. Ik gok erop op op tijd te zijn maar halverwege barst het onweer in een heftige bui los. Ik durf de beschutting van een holle weg niet te verlaten om te voorkomen dat ik op open veld op een helling blootgesteld zou worden aan de bliksemschichten. De holle weg verandert in een kleine beek van regenwater na een kwartier loop ik door naar het dorpje. De eerste herberg was vol en bij de andere was ik degene die het laatste bed kreeg, de pelgrims na mij moeten terug naar het vorige gehucht de berg weer af. Geluk gehad.
De herberg was er een op christelijke basis gerund door Nederlanders. Toen zij mijn bed aanwezen bleek ik bij Ton en Piet op de kamer te liggen! Paulien die we na de regen zagen heeft onderkomen bij de eerste herberg gevonden. Zij bleek mij om 14.00 al geappt te hebben dat het dorp geen plaats meer had....
Bij het diner werden we welkom geheten door een hospitalero met een kort gebed. Daar staat tegenover dat er werkelijk uitmuntend gekookt was, een overheerlijke kerrie stoofpot met kip en aardappel en een heerlijk toetje. Tevens kregen we het evangelie van Johannes op dun papier, ieder in zijn of haar eigen taal.
Na het eten was er tijd voor muziek, de Sloveense gasten zingen prachtig met gitaar begeleiding. De sfeer was erg gezellig.
Om 20.30 konden zij die wilden deelnemen aan een meditatie. We waren gewaarschuwd: er zou een kort gebed zijn en een kort stukje uit de Bijbel gelezen worden. Als thema voor de meditatie met een zachte achtergrond muziek. Dat kan ik wel handelen. De nabespreking met een hartstochtelijk uitleg van de woorden van Jezus deed bij mij de deur dicht. De meditatie werd misbruikt voor een stukje ouderwetse missionering. Als derde nam ik het woord waarin ik hartelijk dankte voor de meditatie en de thee die we kregen en zei dat het voor mij nu tijd was om naar bed te gaan. Ik stond op en ging en daarmee eindigde de indoctrinatie; iedereen stond op en ging.
Jammer, dit contrast met de hartelijkheid en vriendelijkheid waarmee ik onthaald was, een afknapper.
Vrijdag 2 juni
Vrijdag 2 juni Cizur Menor Mañeru 24 km
Vandaag een route met een serieuze heuvel na 8 km en een tropische verrassing aan het einde van de rit.
Door veld- en boswegen is het prachtig wandelen. Ik word door Carl, een Ier met zijn dochter (princes op zijn Iers... , moeilijk te onthouden) ingehaald.
Zij lopen keuvelend verder, een mooi gezicht zo'n landschap met een trotse vader met een dochter die al bijna groter is en tegen mij zei dat Carl het moeilijk had haar bij te houden.
In de verte zie je al de hoogte van Perdón die we over moeten. Op de heuvelrug op 771m zie je al de windmolens. Marijke, die mijn tocht soms op de voet volgt smst dat ik een foto moet maken van het bijzondere pelgrimsmonument.
Zeker de moeite waard maar helaas regent het bij onze passage. De afdaling is steil met grote onhandige kiezelstenen. Verder rustig dalend naar Obanos en Puente la Reina.
De brug waar het stadje haar naam aan dankt uit de 11e eeuw. Hier komt de Camino Aragonès bij de Camino franchés die ik nu al 3 dagen volg.
Na een kort koffiestop in dit prachtige oude plaatsje over de brug naar Mañeru in de inmiddels hete middagzon. In de verte zie ik een oudere man en vrouw. Hij staat duidelijk pijnlijk voorovergebogen bij te komen bij een boompje. Ik vraag of alles in orde is en hij knikt ja en zij knikt nee. Beiden zijn duidelijk oververhit zonder drinken en ik bied mijn fles met een halve liter water aan die ze gretig leeg drinken. Mijn energie reep wordt resuut afgeslagen met de mededeling dat nu alles oké is en dat ze de 2 km naar Puente la Reina kunnen lopen waar hun auto staat. Ik loop verder en kom bij een laatste steil stuk van 1.5 km. Zwetend loop ik omhoog en mis mijn water..... "Weet goed wat je met je laatste water doet".
Boven aangekomen staat een fontein met drinkwater koel helder water met een oude Spanjaard op een bankje verlegen om een gesprekje. Helaas door de vermoeidheid of dorst kwam er geen fatsoenlijk woord Spaans uit. Ik geef hem een hand en loop moe maar tevreden verder naar de herberg, waar ik Paulien en Ben, Australiër, tref.
En mooie rustige kleine herberg waar we met zijn zessen te gast zijn.
Vandaag een route met een serieuze heuvel na 8 km en een tropische verrassing aan het einde van de rit.
Door veld- en boswegen is het prachtig wandelen. Ik word door Carl, een Ier met zijn dochter (princes op zijn Iers... , moeilijk te onthouden) ingehaald.
Zij lopen keuvelend verder, een mooi gezicht zo'n landschap met een trotse vader met een dochter die al bijna groter is en tegen mij zei dat Carl het moeilijk had haar bij te houden.
In de verte zie je al de hoogte van Perdón die we over moeten. Op de heuvelrug op 771m zie je al de windmolens. Marijke, die mijn tocht soms op de voet volgt smst dat ik een foto moet maken van het bijzondere pelgrimsmonument.
Zeker de moeite waard maar helaas regent het bij onze passage. De afdaling is steil met grote onhandige kiezelstenen. Verder rustig dalend naar Obanos en Puente la Reina.
De brug waar het stadje haar naam aan dankt uit de 11e eeuw. Hier komt de Camino Aragonès bij de Camino franchés die ik nu al 3 dagen volg.
Na een kort koffiestop in dit prachtige oude plaatsje over de brug naar Mañeru in de inmiddels hete middagzon. In de verte zie ik een oudere man en vrouw. Hij staat duidelijk pijnlijk voorovergebogen bij te komen bij een boompje. Ik vraag of alles in orde is en hij knikt ja en zij knikt nee. Beiden zijn duidelijk oververhit zonder drinken en ik bied mijn fles met een halve liter water aan die ze gretig leeg drinken. Mijn energie reep wordt resuut afgeslagen met de mededeling dat nu alles oké is en dat ze de 2 km naar Puente la Reina kunnen lopen waar hun auto staat. Ik loop verder en kom bij een laatste steil stuk van 1.5 km. Zwetend loop ik omhoog en mis mijn water..... "Weet goed wat je met je laatste water doet".
Boven aangekomen staat een fontein met drinkwater koel helder water met een oude Spanjaard op een bankje verlegen om een gesprekje. Helaas door de vermoeidheid of dorst kwam er geen fatsoenlijk woord Spaans uit. Ik geef hem een hand en loop moe maar tevreden verder naar de herberg, waar ik Paulien en Ben, Australiër, tref.
En mooie rustige kleine herberg waar we met zijn zessen te gast zijn.
Donderdag 1 juni
Donderdag 1 juni Zubiri Pamplona Cizur Menor 25 km
Door een laat ontbijt vertrek ik om 7.30, loop het dorp door en zit ik om 8.00 terug op de route. Tot Pamplona belooft dit een mooie vlakke, iets dalende route te worden. Onderweg tref ik de jongste pelgrim op de schouders van papa.
Uitgerust en geïnteresseerd kijkt zij rond. De ouders lopen er niet minder om en leggen per dag evenveel af als ik.
Onderweg tref ik een jonge Duitser met zijn hond, een 3 jaar oude labrador bastaard, iets groter dan Layco. We lopen een stuk samen op en ik hoor dat het lopen met een hond het leven anders maakt. Hij ging met de trein van Hamburg naar Biarritz en liep aan de voet van de Pyreneeën naar St Jean Pied de Port. Onderdak krijgen met de hond valt niet mee dus werd het voortdurend kamperen. Zijn dagafstanden waren redelijk: 20 tot 25 km. Maar de poten van de hond waren niet bestand tegen de kiezels of harde steenslag. Drie dagen rust was nodig om de poten weer enigszins te genezen. Daarna had de hond ter bescherming en soort sokjes aan bij paden met harde scherpe steenslag. Ook de hitte was iets om rekening mee te houden. Een zwarte hond heeft het gauw te warm...
Dus op het heetst van de dag zochten zij de schaduw op. (Zouden wij ook moeten doen).
Ik hield een koffiepauze, zij liepen door. Later zag ik ze aan de kant van een riviertje rusten. De hond languit in de zon. De hond zag er prima uit en had het blijkbaar goed.
Pamplona, een prachtige oude stad, bekend van het stierenrennen door de straten, was mooi om binnen te komen via de oude stad. Prachtige gebouwen en een mooie kathedraal. Wel druk en toeristisch. Al gauw liep ik door naar het stadspark waar ik baas en hond weer trof. Nu in de schaduw, de drukte van de stad ontlopend. Zij willen doorlopen na de hitte....
En ik liep in een bloedhete zon de laatste 5 km naar een klein dorpje waar ik Piet, Ton en Paulien in een auberge trof.
s'Avonds met een leuk clubje ergens het pelgrimsmenu gegeten.
Door een laat ontbijt vertrek ik om 7.30, loop het dorp door en zit ik om 8.00 terug op de route. Tot Pamplona belooft dit een mooie vlakke, iets dalende route te worden. Onderweg tref ik de jongste pelgrim op de schouders van papa.
Onderweg tref ik een jonge Duitser met zijn hond, een 3 jaar oude labrador bastaard, iets groter dan Layco. We lopen een stuk samen op en ik hoor dat het lopen met een hond het leven anders maakt. Hij ging met de trein van Hamburg naar Biarritz en liep aan de voet van de Pyreneeën naar St Jean Pied de Port. Onderdak krijgen met de hond valt niet mee dus werd het voortdurend kamperen. Zijn dagafstanden waren redelijk: 20 tot 25 km. Maar de poten van de hond waren niet bestand tegen de kiezels of harde steenslag. Drie dagen rust was nodig om de poten weer enigszins te genezen. Daarna had de hond ter bescherming en soort sokjes aan bij paden met harde scherpe steenslag. Ook de hitte was iets om rekening mee te houden. Een zwarte hond heeft het gauw te warm...
Dus op het heetst van de dag zochten zij de schaduw op. (Zouden wij ook moeten doen).
Ik hield een koffiepauze, zij liepen door. Later zag ik ze aan de kant van een riviertje rusten. De hond languit in de zon. De hond zag er prima uit en had het blijkbaar goed.
Pamplona, een prachtige oude stad, bekend van het stierenrennen door de straten, was mooi om binnen te komen via de oude stad. Prachtige gebouwen en een mooie kathedraal. Wel druk en toeristisch. Al gauw liep ik door naar het stadspark waar ik baas en hond weer trof. Nu in de schaduw, de drukte van de stad ontlopend. Zij willen doorlopen na de hitte....
En ik liep in een bloedhete zon de laatste 5 km naar een klein dorpje waar ik Piet, Ton en Paulien in een auberge trof.
s'Avonds met een leuk clubje ergens het pelgrimsmenu gegeten.
Abonneren op:
Posts (Atom)