Tosantos naar Atapuerca 26 km
Vandaag loopt de weg langzaam omhoog van 825 m tot 1162 m, daarna weer geleidelijk omlaag tot 961m dus goed te doen. Mooi wandelen over veldwegen. Voor het beloofde panorama was het te vroeg: ik liep nog in de wolken. Verder over een breed bospad met een klein diep dalletje tussendoor. Zo wandel ik naar San Juan de Ortega: een kerk met een café en doorgaans 18 inwoners. Het was nog te vroeg voor de herberg maar koffie en een broodje was natuurlijk ook prima. Daarna nog ruim 6 km naar Atapuerca door de bossen en velden. Nog steeds rustig lopen maar de heftige pijn in mijn scheenbeen lijkt duidelijk minder. Bij elke stop zit ik en koel ik mijn scheenbeen met een natte doek. Dat vermindert de zwelling en druk.
Atapuerca is de vindplaats van de eerste europeaan Homo antesessor, de voorganger van de homo sapiens en de neanderthalers. We praten over 800 000 jaar geleden!
De herberg hier is prima en zij hebben een mooi plekje voor me. De was doe ik samen met een jonge dame uit Italië in de wasmachine en ik ga aan de overkant een lokaal biertje drinken.
s'Avonds eet ik in het enige hotel. Het was er zo druk dat alles vol was met eigen gasten en reserveringen; een Duits echtpaar dat ik eerder zag in Logroño op het plein van de kathedraal nodigt me uit bij hun tafel aan te schuiven. Super aardig en gezellig. Zij lopen steeds een etappe, nu een van 3 weken.
Mijn pijnstillers zijn op dus vanavond maar zonder. Kijken hoe dat morgen uitpakt.
Nieuwe kopen kan pas in de grote stad Burgos, Morgen op mijn route.
zaterdag 10 juni 2017
donderdag 8 juni 2017
Donderdag 8 juni 2017
Grañon naar Tosantos 21 km
Om half vijf begint mijn kamergenoot te rommelen. Toen ben ik ook maar opgestaan. Een somber ontbijt en om 6.00 weg. Ik was niet de eerste, een paar lopers voor me en al spoedig velen achter mij, die mij de een na de ander inhaalden. Ik liep langzaam, hoewel mijn been in de nacht dunner was geworden deed elke stap pijn. Mijn schema werd langzaam: een uur of iets langer lopen. Dan rust met een natte lap op mijn rechter onderbeen. Dan weer wat lopen enz. Ik liep de afstand in 4 delen met minimaal 20 min pauze tussendoor. Gek genoeg varieert de pijn van helemaal niks tot zeer heftig. Al met al goed te doen. In zeven en half uur liep ik zo naar een mooie herberg waar ik na een biertje besloot te blijven. Nu, wat later in de middag, trekt er een onweer over. Het sluit een mooie zonnigedag af.
Devotie alom, ook achter de voordeur.
Hadden wij vroeger Ché Guevarra hier hebben ze Jesus Christ Superstar, dezelfde als die aan het kruis..... Maar nu met een heldhaftige uitstraling.
Om half vijf begint mijn kamergenoot te rommelen. Toen ben ik ook maar opgestaan. Een somber ontbijt en om 6.00 weg. Ik was niet de eerste, een paar lopers voor me en al spoedig velen achter mij, die mij de een na de ander inhaalden. Ik liep langzaam, hoewel mijn been in de nacht dunner was geworden deed elke stap pijn. Mijn schema werd langzaam: een uur of iets langer lopen. Dan rust met een natte lap op mijn rechter onderbeen. Dan weer wat lopen enz. Ik liep de afstand in 4 delen met minimaal 20 min pauze tussendoor. Gek genoeg varieert de pijn van helemaal niks tot zeer heftig. Al met al goed te doen. In zeven en half uur liep ik zo naar een mooie herberg waar ik na een biertje besloot te blijven. Nu, wat later in de middag, trekt er een onweer over. Het sluit een mooie zonnigedag af.
Geen sneeuw daarvoor is het hier te laag. Wel witte bloemen die op klaprozen kijken. Ik hou het op witte papavervelden. Is dit de nieuwe Gouden Driehoek?
Devotie alom, ook achter de voordeur.
Hadden wij vroeger Ché Guevarra hier hebben ze Jesus Christ Superstar, dezelfde als die aan het kruis..... Maar nu met een heldhaftige uitstraling.
woensdag 7 juni 2017
Woensdag 7 juni 2017
Vandaag is ons Ria jarig, van harte gefeliciteerd!
Azofra naar Grañon 22 km
Vincent mijn roommate staat om 5.30 op. Het is nog donker; hij rommelt wat met een rood lampje ik draai me nog even om. Om 6.30 een kop koffie en lopen. Elke stap doet pijn aan mijn linker scheenbeen en ik voorspel dat het geen super afstand wordt. Na 7 km staat er na een klim een stalletje met wat fruit. Een banaan en een appel: alle reden om even te zitten. Ik verwissel de standaard zooltjes voor die van Bea in de hoop dat de aanpassing helpt. Tevens smeer ik Voltaren op de pijnlijke plek. Door naar Ciueña waar een nieuwbouw wijk gebouwd is bij een golfbaan. Alle huizen leeg danwel verlaten, de meeste te koop. Triest beeld zo'n mislukt project. Ik loop een straatje om voor mijn ochtend koffie met een heerlijk broodje hamkaas.
De 5 km naar Santo Domingo de la Calzada gaat he pad over een heuvel met aan weerszijden akkerland, omzoomd door klaprozen.
Na de top zie ik het stadje (natuurlijk weer hartstikke oud, 11e eeuw) liggen in de verte. Op het pad lopen veel Italianen, langzaam, meestal luid kleppend. Ik haal ze in en kom zo in het stadje ruim voor deze meute. Even een terrasje en koffie, schoenen uit. Een Spanjaard die er zit vertelt over zijn scheenbeen probleem en dat hij een afspraak met de doktor heeft.... Ik hou het klein en zeg dat alles goed gaat met me zolang ik maar langzaam loop. Een uurtje later begin ik aan mijn laatste traject van vandaag: 7 km.
Rustig loop ik de stad uit en zie aan de rand van de stad meerdere ooievaarsnesten.
Iets verderop cirkelt een ooievaar op de termiek omhoog. In de verte zie ik Grañon, op een berg natuurlijk.
Ondanks het ongemak aan mijn been een mooie wandeling. In de herberg, inclusief diner en ontbijt donativo (geef wat je het waard vindt), begin ik meteen met koude compressen. En een biertje op het terras natuurlijk waar ik Vincent zie rondlopen terwijl hij in het Italiaans in zijn mobieltje roept.
Azofra naar Grañon 22 km
Vincent mijn roommate staat om 5.30 op. Het is nog donker; hij rommelt wat met een rood lampje ik draai me nog even om. Om 6.30 een kop koffie en lopen. Elke stap doet pijn aan mijn linker scheenbeen en ik voorspel dat het geen super afstand wordt. Na 7 km staat er na een klim een stalletje met wat fruit. Een banaan en een appel: alle reden om even te zitten. Ik verwissel de standaard zooltjes voor die van Bea in de hoop dat de aanpassing helpt. Tevens smeer ik Voltaren op de pijnlijke plek. Door naar Ciueña waar een nieuwbouw wijk gebouwd is bij een golfbaan. Alle huizen leeg danwel verlaten, de meeste te koop. Triest beeld zo'n mislukt project. Ik loop een straatje om voor mijn ochtend koffie met een heerlijk broodje hamkaas.
De 5 km naar Santo Domingo de la Calzada gaat he pad over een heuvel met aan weerszijden akkerland, omzoomd door klaprozen.
Na de top zie ik het stadje (natuurlijk weer hartstikke oud, 11e eeuw) liggen in de verte. Op het pad lopen veel Italianen, langzaam, meestal luid kleppend. Ik haal ze in en kom zo in het stadje ruim voor deze meute. Even een terrasje en koffie, schoenen uit. Een Spanjaard die er zit vertelt over zijn scheenbeen probleem en dat hij een afspraak met de doktor heeft.... Ik hou het klein en zeg dat alles goed gaat met me zolang ik maar langzaam loop. Een uurtje later begin ik aan mijn laatste traject van vandaag: 7 km.
Rustig loop ik de stad uit en zie aan de rand van de stad meerdere ooievaarsnesten.
Iets verderop cirkelt een ooievaar op de termiek omhoog. In de verte zie ik Grañon, op een berg natuurlijk.
Ondanks het ongemak aan mijn been een mooie wandeling. In de herberg, inclusief diner en ontbijt donativo (geef wat je het waard vindt), begin ik meteen met koude compressen. En een biertje op het terras natuurlijk waar ik Vincent zie rondlopen terwijl hij in het Italiaans in zijn mobieltje roept.
Dinsdag 6 juni 2017
Navarette naar Azofra 23.5 km
Om 5.45 begon er al een alarm van een telefoon, ik ben maar mee opgestaan. Ik voelde al dat mijn benen nog niet helemaal hersteld waren van de lange wandeling van gisteren. Toen ik beneden in de keuken kwam stond het ontbijt klaar. De koffie was klaar en in de koelkast stond zoals beloofd een sapje. Toen de andere gasten naar beneden kwamen kon ik op pad. Toen ik de stad uitliep kwam ik George (jonge Duitser) en een Poolse dame tegen en we liepen een stukje samen op. De pijn aan mijn rechter scheenbeen werd erger waardoor ik langzamer ging lopen in de hoop dat het overging. Tot Nájera, zo'n 18 km verder, bleef die pijn. Op een terrasje aan de rivier mijn eerste koffiestop gingen direct de schoenen uit. Toen zag ik een deuk in het scheenbeen daar waar de tong van de schoen zit. Zou de schoen daar gisteren gekneld hebben? Ik veterde de schoen losser en ging met Ben en George, die mij inmiddels inhaalden, verder voor onze laatste 6 km. Die begon met een stevige klim en daarna een vlakke wandeling naar het dorpje. Ik kon goed doorlopen met beduidend minder pijn. Hopelijk is dat morgen over. De herberg heeft kleine chambrettes met twee bedden. Mijn roommate is een Italiaan, Vincente, die nu voor het eerst Engels spreekt....
Om 5.45 begon er al een alarm van een telefoon, ik ben maar mee opgestaan. Ik voelde al dat mijn benen nog niet helemaal hersteld waren van de lange wandeling van gisteren. Toen ik beneden in de keuken kwam stond het ontbijt klaar. De koffie was klaar en in de koelkast stond zoals beloofd een sapje. Toen de andere gasten naar beneden kwamen kon ik op pad. Toen ik de stad uitliep kwam ik George (jonge Duitser) en een Poolse dame tegen en we liepen een stukje samen op. De pijn aan mijn rechter scheenbeen werd erger waardoor ik langzamer ging lopen in de hoop dat het overging. Tot Nájera, zo'n 18 km verder, bleef die pijn. Op een terrasje aan de rivier mijn eerste koffiestop gingen direct de schoenen uit. Toen zag ik een deuk in het scheenbeen daar waar de tong van de schoen zit. Zou de schoen daar gisteren gekneld hebben? Ik veterde de schoen losser en ging met Ben en George, die mij inmiddels inhaalden, verder voor onze laatste 6 km. Die begon met een stevige klim en daarna een vlakke wandeling naar het dorpje. Ik kon goed doorlopen met beduidend minder pijn. Hopelijk is dat morgen over. De herberg heeft kleine chambrettes met twee bedden. Mijn roommate is een Italiaan, Vincente, die nu voor het eerst Engels spreekt....
dinsdag 6 juni 2017
Maandag 5 juni 2017
Torres del Rio naar Navarette 32 km
Een kop koffie en een paar muesli repen voor onderweg en lopen. Ik haal twee vroege dames in en dan loop ik lange tijd alleen.
Dat is meteen een mooi stuk op en neer door de heuvels. Na 11 km (ruim 2 uur) loop ik door Viana. Tegen beter weten in loop ik de eerste koffie tentjes voorbij omdat ik ze niet leuk vind. Voor ik het weet ben ik het plaatsje alweer uit, geen koffie of ontbijt dus. Gezeten op een muurtje pauzeer ik even en weer op weg. Tot Logroño, nog 10 km, geen koffie dus ook geen stop.
Inmiddels is de zon heerlijk gaan schijnen en zit ik eindelijk aan de koffie op het plein van de kathedraal met twee heerlijke tapas. Op de toren van de kathedraal nestelt een ooievaar. Ik geniet van een lange pauze want de route bevat na 20 km nog 11 km voor dat Navarette komt.... Een groep bejaarden met rolstoelen, rollators of stevig aan de hand van een begeleider komt ook op het terras zitten, precies voor me. Koffie of een ander drankje, zonnecrème smeren en leuke jongens en meisjes voor de verzorging. Wat wil je nog meer?
Logroño, 148 000 inwoners, is een prachtige stad die laat zien dat de streek Rioja een van de rijkere streken is van Spanje. De stad uitlopen duurt lang, de buitenwijk gaat over in een groot park dat weer overgaat in een recreatiegebied bij een stuwmeer. Ook daar ga ik nog eens op een terrasje uitgebreid zitten.
Ik kijk hoe de zwanen met hun jongen hier de baas zijn. Het mannetje gaat agressief doen tegen de gasten. Dan komt er een man met broodkruimels voor de hele familie en lijkt idereen tevreden.
De laatste 5 km bevat nog een stevige klim en wandeling naar Navarette, een mooi plaatsje met een kleine binnenstad. Later vind ik op het centrale plein een bar met tapas, bier en later een pelgrimsdiner. Inmiddels komen steeds meer bekenden binnen druppelen. Die later mijn fles Rioja die bij het diner hoort( 2 glaasjes is normaal) mee komen opdrinken. Later bij het afrekenen moet ik 3.50€ bijbetalen omdat ik de fles heb opgemaakt. Waar vind je nog zoiets?
Tijd om terug te gaan naar de herberg.
Een kop koffie en een paar muesli repen voor onderweg en lopen. Ik haal twee vroege dames in en dan loop ik lange tijd alleen.
Dat is meteen een mooi stuk op en neer door de heuvels. Na 11 km (ruim 2 uur) loop ik door Viana. Tegen beter weten in loop ik de eerste koffie tentjes voorbij omdat ik ze niet leuk vind. Voor ik het weet ben ik het plaatsje alweer uit, geen koffie of ontbijt dus. Gezeten op een muurtje pauzeer ik even en weer op weg. Tot Logroño, nog 10 km, geen koffie dus ook geen stop.
Inmiddels is de zon heerlijk gaan schijnen en zit ik eindelijk aan de koffie op het plein van de kathedraal met twee heerlijke tapas. Op de toren van de kathedraal nestelt een ooievaar. Ik geniet van een lange pauze want de route bevat na 20 km nog 11 km voor dat Navarette komt.... Een groep bejaarden met rolstoelen, rollators of stevig aan de hand van een begeleider komt ook op het terras zitten, precies voor me. Koffie of een ander drankje, zonnecrème smeren en leuke jongens en meisjes voor de verzorging. Wat wil je nog meer?
Logroño, 148 000 inwoners, is een prachtige stad die laat zien dat de streek Rioja een van de rijkere streken is van Spanje. De stad uitlopen duurt lang, de buitenwijk gaat over in een groot park dat weer overgaat in een recreatiegebied bij een stuwmeer. Ook daar ga ik nog eens op een terrasje uitgebreid zitten.
Ik kijk hoe de zwanen met hun jongen hier de baas zijn. Het mannetje gaat agressief doen tegen de gasten. Dan komt er een man met broodkruimels voor de hele familie en lijkt idereen tevreden.
De laatste 5 km bevat nog een stevige klim en wandeling naar Navarette, een mooi plaatsje met een kleine binnenstad. Later vind ik op het centrale plein een bar met tapas, bier en later een pelgrimsdiner. Inmiddels komen steeds meer bekenden binnen druppelen. Die later mijn fles Rioja die bij het diner hoort( 2 glaasjes is normaal) mee komen opdrinken. Later bij het afrekenen moet ik 3.50€ bijbetalen omdat ik de fles heb opgemaakt. Waar vind je nog zoiets?
Tijd om terug te gaan naar de herberg.
maandag 5 juni 2017
Zondag 4 juni
Villa de Monjardin naar Torres del Rio 21 km
De herberg biedt een heerlijk Nederlands ontbijt en dat laat ik me goed smaken. Daarna vlot vertrokken. Ton, Piet, Mona en ik vertrekken gelijk. Ton en Piet lopen hun vlotte tempo terwijl Mona en ik al pratend wat langzamer gaan. Mona is een Amerikaanse dame van begin 60 en werkt in St. Domingo Californië als een nurse practitioner met als specialiteit slaapstoornissen. Gisteravond hoorde ik al dat zij en haar ex multihull-zeilers zijn. Ze hadden een trimaran gebouwd om de wereld rond te zeilen. Maar daar is het nooit van gekomen. Ze kregen samen 3 kinderen die zij zelf onderwijs gaf. Allemaal vanwege de grote reis die er nooit kwam.
Nu woont ze op een bootje in een jachthaven en heeft nog ergens een oud buitenhuis. Genoeg om te bespreken en zij was een makkelijke prater. Mooie afleiding en de tijd vliegt.
Onze eerste koffiestop was Los Arcos waar de huizen nog gebarricadeerd waren vanwege het stieren-rennen door de stad. Op het pleintje zagen we de laatste renners die de nacht door gefeest hadden en nog steeds opgewonden waren van het gebeuren.
Een paar kilometer voor Torres del Rio begint het stevig te regenen en haalden we Piet in die stond te stoeien met de hoes van zijn rugzak. Samen liepen we naar het plaatsje Sansol waar we Ton troffen en we konden schuilen met koffie.
Toen het enigszins opklaarde liepen we door naar Torres del Rio waar Mona en ik het voor gezien hielden. Ton en Piet liepen naar de volgende plaats, nog 12 km.
De herberg vulde zich met gasten die we gisteravond in de vorige herberg al troffen. 's Avonds gezellig gezamenlijk gegeten. Het kan ook gewoon gezellig en ontspannen zijn op zo'n camino. Vroeg op bed hoort er wel echt bij.
De herberg biedt een heerlijk Nederlands ontbijt en dat laat ik me goed smaken. Daarna vlot vertrokken. Ton, Piet, Mona en ik vertrekken gelijk. Ton en Piet lopen hun vlotte tempo terwijl Mona en ik al pratend wat langzamer gaan. Mona is een Amerikaanse dame van begin 60 en werkt in St. Domingo Californië als een nurse practitioner met als specialiteit slaapstoornissen. Gisteravond hoorde ik al dat zij en haar ex multihull-zeilers zijn. Ze hadden een trimaran gebouwd om de wereld rond te zeilen. Maar daar is het nooit van gekomen. Ze kregen samen 3 kinderen die zij zelf onderwijs gaf. Allemaal vanwege de grote reis die er nooit kwam.
Nu woont ze op een bootje in een jachthaven en heeft nog ergens een oud buitenhuis. Genoeg om te bespreken en zij was een makkelijke prater. Mooie afleiding en de tijd vliegt.
Onze eerste koffiestop was Los Arcos waar de huizen nog gebarricadeerd waren vanwege het stieren-rennen door de stad. Op het pleintje zagen we de laatste renners die de nacht door gefeest hadden en nog steeds opgewonden waren van het gebeuren.
Een paar kilometer voor Torres del Rio begint het stevig te regenen en haalden we Piet in die stond te stoeien met de hoes van zijn rugzak. Samen liepen we naar het plaatsje Sansol waar we Ton troffen en we konden schuilen met koffie.
Toen het enigszins opklaarde liepen we door naar Torres del Rio waar Mona en ik het voor gezien hielden. Ton en Piet liepen naar de volgende plaats, nog 12 km.
De herberg vulde zich met gasten die we gisteravond in de vorige herberg al troffen. 's Avonds gezellig gezamenlijk gegeten. Het kan ook gewoon gezellig en ontspannen zijn op zo'n camino. Vroeg op bed hoort er wel echt bij.
zondag 4 juni 2017
Zaterdag 3 juni
Zaterdag 3 juni Mañeru naar Villamayor de Monjardin 26 km
Een lange wandeling dus om 6.00 op, inpakken en weg wezen. Ik ben de laatste die vertrekt. Ik had tenminste een stuk vijgenbrood en een banaan als ontbijt. Het echte ontbijt zou bij de koffiestop komen. Ik hoop op het 2.5 km verder gelegen Cirauqui, een nog kleiner dorpje waar Ton en Piet sliepen, maar hier is alles nog in diepe slaap. In Lorca vind ik de koffie met een broodje, in plaats van een bakker zoeken koop ik nu een broodje bij de koffie. Makkelijk en luxe en in Spanje heel goedkoop.
Dit eerste deel van de route heette vlak te zijn maar er waren een paar stevige klimmen.
Het tweede deel ging naar Estelle, dat al in 1090 deel uitmaakte van de St. Jacobsroute. Zoals al de plaatsjes waar ik doorheen kom gaat het om plaatsjes die in de vroege middeleeuwen al een belangrijke rol speelden. Dat verklaart de vele oude gebouwen en poorten die deze plaatsen rijk zijn.
Hier tref ik een groep die ik eerder zag een we lunchen samen.
Om 1400 loop ik door naar het eindpunt van de dag. De route gaat door een wijngebied.
De producent stelt elke dag 100 liter wijn beschikbaar voor de wijnkraan. Links wijn rechts water. Ik proefde de wijn en hij was als omschreven "niet slecht". Ik vulde twee glazen in mijn lege waterfles.
De lucht begon te betrekken en een stevig onweer stond op uitbarsten. De herberg waar ik naar toe wilde ligt op een berg nog ruim een half uur klimmen. Ik gok erop op op tijd te zijn maar halverwege barst het onweer in een heftige bui los. Ik durf de beschutting van een holle weg niet te verlaten om te voorkomen dat ik op open veld op een helling blootgesteld zou worden aan de bliksemschichten. De holle weg verandert in een kleine beek van regenwater na een kwartier loop ik door naar het dorpje. De eerste herberg was vol en bij de andere was ik degene die het laatste bed kreeg, de pelgrims na mij moeten terug naar het vorige gehucht de berg weer af. Geluk gehad.
De herberg was er een op christelijke basis gerund door Nederlanders. Toen zij mijn bed aanwezen bleek ik bij Ton en Piet op de kamer te liggen! Paulien die we na de regen zagen heeft onderkomen bij de eerste herberg gevonden. Zij bleek mij om 14.00 al geappt te hebben dat het dorp geen plaats meer had....
Bij het diner werden we welkom geheten door een hospitalero met een kort gebed. Daar staat tegenover dat er werkelijk uitmuntend gekookt was, een overheerlijke kerrie stoofpot met kip en aardappel en een heerlijk toetje. Tevens kregen we het evangelie van Johannes op dun papier, ieder in zijn of haar eigen taal.
Na het eten was er tijd voor muziek, de Sloveense gasten zingen prachtig met gitaar begeleiding. De sfeer was erg gezellig.
Om 20.30 konden zij die wilden deelnemen aan een meditatie. We waren gewaarschuwd: er zou een kort gebed zijn en een kort stukje uit de Bijbel gelezen worden. Als thema voor de meditatie met een zachte achtergrond muziek. Dat kan ik wel handelen. De nabespreking met een hartstochtelijk uitleg van de woorden van Jezus deed bij mij de deur dicht. De meditatie werd misbruikt voor een stukje ouderwetse missionering. Als derde nam ik het woord waarin ik hartelijk dankte voor de meditatie en de thee die we kregen en zei dat het voor mij nu tijd was om naar bed te gaan. Ik stond op en ging en daarmee eindigde de indoctrinatie; iedereen stond op en ging.
Jammer, dit contrast met de hartelijkheid en vriendelijkheid waarmee ik onthaald was, een afknapper.
Een lange wandeling dus om 6.00 op, inpakken en weg wezen. Ik ben de laatste die vertrekt. Ik had tenminste een stuk vijgenbrood en een banaan als ontbijt. Het echte ontbijt zou bij de koffiestop komen. Ik hoop op het 2.5 km verder gelegen Cirauqui, een nog kleiner dorpje waar Ton en Piet sliepen, maar hier is alles nog in diepe slaap. In Lorca vind ik de koffie met een broodje, in plaats van een bakker zoeken koop ik nu een broodje bij de koffie. Makkelijk en luxe en in Spanje heel goedkoop.
Dit eerste deel van de route heette vlak te zijn maar er waren een paar stevige klimmen.
Het tweede deel ging naar Estelle, dat al in 1090 deel uitmaakte van de St. Jacobsroute. Zoals al de plaatsjes waar ik doorheen kom gaat het om plaatsjes die in de vroege middeleeuwen al een belangrijke rol speelden. Dat verklaart de vele oude gebouwen en poorten die deze plaatsen rijk zijn.
Hier tref ik een groep die ik eerder zag een we lunchen samen.
Om 1400 loop ik door naar het eindpunt van de dag. De route gaat door een wijngebied.
De producent stelt elke dag 100 liter wijn beschikbaar voor de wijnkraan. Links wijn rechts water. Ik proefde de wijn en hij was als omschreven "niet slecht". Ik vulde twee glazen in mijn lege waterfles.
De lucht begon te betrekken en een stevig onweer stond op uitbarsten. De herberg waar ik naar toe wilde ligt op een berg nog ruim een half uur klimmen. Ik gok erop op op tijd te zijn maar halverwege barst het onweer in een heftige bui los. Ik durf de beschutting van een holle weg niet te verlaten om te voorkomen dat ik op open veld op een helling blootgesteld zou worden aan de bliksemschichten. De holle weg verandert in een kleine beek van regenwater na een kwartier loop ik door naar het dorpje. De eerste herberg was vol en bij de andere was ik degene die het laatste bed kreeg, de pelgrims na mij moeten terug naar het vorige gehucht de berg weer af. Geluk gehad.
De herberg was er een op christelijke basis gerund door Nederlanders. Toen zij mijn bed aanwezen bleek ik bij Ton en Piet op de kamer te liggen! Paulien die we na de regen zagen heeft onderkomen bij de eerste herberg gevonden. Zij bleek mij om 14.00 al geappt te hebben dat het dorp geen plaats meer had....
Bij het diner werden we welkom geheten door een hospitalero met een kort gebed. Daar staat tegenover dat er werkelijk uitmuntend gekookt was, een overheerlijke kerrie stoofpot met kip en aardappel en een heerlijk toetje. Tevens kregen we het evangelie van Johannes op dun papier, ieder in zijn of haar eigen taal.
Na het eten was er tijd voor muziek, de Sloveense gasten zingen prachtig met gitaar begeleiding. De sfeer was erg gezellig.
Om 20.30 konden zij die wilden deelnemen aan een meditatie. We waren gewaarschuwd: er zou een kort gebed zijn en een kort stukje uit de Bijbel gelezen worden. Als thema voor de meditatie met een zachte achtergrond muziek. Dat kan ik wel handelen. De nabespreking met een hartstochtelijk uitleg van de woorden van Jezus deed bij mij de deur dicht. De meditatie werd misbruikt voor een stukje ouderwetse missionering. Als derde nam ik het woord waarin ik hartelijk dankte voor de meditatie en de thee die we kregen en zei dat het voor mij nu tijd was om naar bed te gaan. Ik stond op en ging en daarmee eindigde de indoctrinatie; iedereen stond op en ging.
Jammer, dit contrast met de hartelijkheid en vriendelijkheid waarmee ik onthaald was, een afknapper.
Vrijdag 2 juni
Vrijdag 2 juni Cizur Menor Mañeru 24 km
Vandaag een route met een serieuze heuvel na 8 km en een tropische verrassing aan het einde van de rit.
Door veld- en boswegen is het prachtig wandelen. Ik word door Carl, een Ier met zijn dochter (princes op zijn Iers... , moeilijk te onthouden) ingehaald.
Zij lopen keuvelend verder, een mooi gezicht zo'n landschap met een trotse vader met een dochter die al bijna groter is en tegen mij zei dat Carl het moeilijk had haar bij te houden.
In de verte zie je al de hoogte van Perdón die we over moeten. Op de heuvelrug op 771m zie je al de windmolens. Marijke, die mijn tocht soms op de voet volgt smst dat ik een foto moet maken van het bijzondere pelgrimsmonument.
Zeker de moeite waard maar helaas regent het bij onze passage. De afdaling is steil met grote onhandige kiezelstenen. Verder rustig dalend naar Obanos en Puente la Reina.
De brug waar het stadje haar naam aan dankt uit de 11e eeuw. Hier komt de Camino Aragonès bij de Camino franchés die ik nu al 3 dagen volg.
Na een kort koffiestop in dit prachtige oude plaatsje over de brug naar Mañeru in de inmiddels hete middagzon. In de verte zie ik een oudere man en vrouw. Hij staat duidelijk pijnlijk voorovergebogen bij te komen bij een boompje. Ik vraag of alles in orde is en hij knikt ja en zij knikt nee. Beiden zijn duidelijk oververhit zonder drinken en ik bied mijn fles met een halve liter water aan die ze gretig leeg drinken. Mijn energie reep wordt resuut afgeslagen met de mededeling dat nu alles oké is en dat ze de 2 km naar Puente la Reina kunnen lopen waar hun auto staat. Ik loop verder en kom bij een laatste steil stuk van 1.5 km. Zwetend loop ik omhoog en mis mijn water..... "Weet goed wat je met je laatste water doet".
Boven aangekomen staat een fontein met drinkwater koel helder water met een oude Spanjaard op een bankje verlegen om een gesprekje. Helaas door de vermoeidheid of dorst kwam er geen fatsoenlijk woord Spaans uit. Ik geef hem een hand en loop moe maar tevreden verder naar de herberg, waar ik Paulien en Ben, Australiër, tref.
En mooie rustige kleine herberg waar we met zijn zessen te gast zijn.
Vandaag een route met een serieuze heuvel na 8 km en een tropische verrassing aan het einde van de rit.
Door veld- en boswegen is het prachtig wandelen. Ik word door Carl, een Ier met zijn dochter (princes op zijn Iers... , moeilijk te onthouden) ingehaald.
Zij lopen keuvelend verder, een mooi gezicht zo'n landschap met een trotse vader met een dochter die al bijna groter is en tegen mij zei dat Carl het moeilijk had haar bij te houden.
In de verte zie je al de hoogte van Perdón die we over moeten. Op de heuvelrug op 771m zie je al de windmolens. Marijke, die mijn tocht soms op de voet volgt smst dat ik een foto moet maken van het bijzondere pelgrimsmonument.
Zeker de moeite waard maar helaas regent het bij onze passage. De afdaling is steil met grote onhandige kiezelstenen. Verder rustig dalend naar Obanos en Puente la Reina.
De brug waar het stadje haar naam aan dankt uit de 11e eeuw. Hier komt de Camino Aragonès bij de Camino franchés die ik nu al 3 dagen volg.
Na een kort koffiestop in dit prachtige oude plaatsje over de brug naar Mañeru in de inmiddels hete middagzon. In de verte zie ik een oudere man en vrouw. Hij staat duidelijk pijnlijk voorovergebogen bij te komen bij een boompje. Ik vraag of alles in orde is en hij knikt ja en zij knikt nee. Beiden zijn duidelijk oververhit zonder drinken en ik bied mijn fles met een halve liter water aan die ze gretig leeg drinken. Mijn energie reep wordt resuut afgeslagen met de mededeling dat nu alles oké is en dat ze de 2 km naar Puente la Reina kunnen lopen waar hun auto staat. Ik loop verder en kom bij een laatste steil stuk van 1.5 km. Zwetend loop ik omhoog en mis mijn water..... "Weet goed wat je met je laatste water doet".
Boven aangekomen staat een fontein met drinkwater koel helder water met een oude Spanjaard op een bankje verlegen om een gesprekje. Helaas door de vermoeidheid of dorst kwam er geen fatsoenlijk woord Spaans uit. Ik geef hem een hand en loop moe maar tevreden verder naar de herberg, waar ik Paulien en Ben, Australiër, tref.
En mooie rustige kleine herberg waar we met zijn zessen te gast zijn.
Donderdag 1 juni
Donderdag 1 juni Zubiri Pamplona Cizur Menor 25 km
Door een laat ontbijt vertrek ik om 7.30, loop het dorp door en zit ik om 8.00 terug op de route. Tot Pamplona belooft dit een mooie vlakke, iets dalende route te worden. Onderweg tref ik de jongste pelgrim op de schouders van papa.
Uitgerust en geïnteresseerd kijkt zij rond. De ouders lopen er niet minder om en leggen per dag evenveel af als ik.
Onderweg tref ik een jonge Duitser met zijn hond, een 3 jaar oude labrador bastaard, iets groter dan Layco. We lopen een stuk samen op en ik hoor dat het lopen met een hond het leven anders maakt. Hij ging met de trein van Hamburg naar Biarritz en liep aan de voet van de Pyreneeën naar St Jean Pied de Port. Onderdak krijgen met de hond valt niet mee dus werd het voortdurend kamperen. Zijn dagafstanden waren redelijk: 20 tot 25 km. Maar de poten van de hond waren niet bestand tegen de kiezels of harde steenslag. Drie dagen rust was nodig om de poten weer enigszins te genezen. Daarna had de hond ter bescherming en soort sokjes aan bij paden met harde scherpe steenslag. Ook de hitte was iets om rekening mee te houden. Een zwarte hond heeft het gauw te warm...
Dus op het heetst van de dag zochten zij de schaduw op. (Zouden wij ook moeten doen).
Ik hield een koffiepauze, zij liepen door. Later zag ik ze aan de kant van een riviertje rusten. De hond languit in de zon. De hond zag er prima uit en had het blijkbaar goed.
Pamplona, een prachtige oude stad, bekend van het stierenrennen door de straten, was mooi om binnen te komen via de oude stad. Prachtige gebouwen en een mooie kathedraal. Wel druk en toeristisch. Al gauw liep ik door naar het stadspark waar ik baas en hond weer trof. Nu in de schaduw, de drukte van de stad ontlopend. Zij willen doorlopen na de hitte....
En ik liep in een bloedhete zon de laatste 5 km naar een klein dorpje waar ik Piet, Ton en Paulien in een auberge trof.
s'Avonds met een leuk clubje ergens het pelgrimsmenu gegeten.
Door een laat ontbijt vertrek ik om 7.30, loop het dorp door en zit ik om 8.00 terug op de route. Tot Pamplona belooft dit een mooie vlakke, iets dalende route te worden. Onderweg tref ik de jongste pelgrim op de schouders van papa.
Uitgerust en geïnteresseerd kijkt zij rond. De ouders lopen er niet minder om en leggen per dag evenveel af als ik.
Onderweg tref ik een jonge Duitser met zijn hond, een 3 jaar oude labrador bastaard, iets groter dan Layco. We lopen een stuk samen op en ik hoor dat het lopen met een hond het leven anders maakt. Hij ging met de trein van Hamburg naar Biarritz en liep aan de voet van de Pyreneeën naar St Jean Pied de Port. Onderdak krijgen met de hond valt niet mee dus werd het voortdurend kamperen. Zijn dagafstanden waren redelijk: 20 tot 25 km. Maar de poten van de hond waren niet bestand tegen de kiezels of harde steenslag. Drie dagen rust was nodig om de poten weer enigszins te genezen. Daarna had de hond ter bescherming en soort sokjes aan bij paden met harde scherpe steenslag. Ook de hitte was iets om rekening mee te houden. Een zwarte hond heeft het gauw te warm...
Dus op het heetst van de dag zochten zij de schaduw op. (Zouden wij ook moeten doen).
Ik hield een koffiepauze, zij liepen door. Later zag ik ze aan de kant van een riviertje rusten. De hond languit in de zon. De hond zag er prima uit en had het blijkbaar goed.
Pamplona, een prachtige oude stad, bekend van het stierenrennen door de straten, was mooi om binnen te komen via de oude stad. Prachtige gebouwen en een mooie kathedraal. Wel druk en toeristisch. Al gauw liep ik door naar het stadspark waar ik baas en hond weer trof. Nu in de schaduw, de drukte van de stad ontlopend. Zij willen doorlopen na de hitte....
En ik liep in een bloedhete zon de laatste 5 km naar een klein dorpje waar ik Piet, Ton en Paulien in een auberge trof.
s'Avonds met een leuk clubje ergens het pelgrimsmenu gegeten.
Abonneren op:
Posts (Atom)