Vrijdag 19 mei 2017

Vandaag een korte route om wat bij te komen en om de voorspelde buien zo mogelijk te ontwijken.
We liepen van Bassanne naar Brouqueyran, waar we onze overnachting in Chateau du Mirail hebben afgesproken. Het gaat om een oud kasteel waarvan het oudste deel uit 12e eeuw komt. Mirail betekent: hoog uitzicht. Het kasteel ligt op een heuvel en van daaruit overziet men de omgeving.

Twee oude vitale mensen Charlot en Charles bewonen het huis. Zij bestiert de huishouding en de pelgrims. Hij ontving ons vriendelijk en was temperamentvol onaardig tegen zijn even oude boerenknecht, zagen we uit het raam.

Op weg hierheen vertrokken we laat 9.30 toen het even niet regende. Bij de eerste pauze waren we onder dak aan de koffie en hadden we de eerste bui.
De tweede bui zag ik aankomen en in Auros zag ik net op tijd een huis met een grote overhang waar we droog stonden. We meldden ons bij de bewoners en vroegen toestemming. Die ons stoelen aanbood en daarna ons binnen vroegen voor een kop koffie.
De derde bui kwam bij het kasteel waar we droog stonden terwijl we op de kasteelheer wachtten.
Een buiige dag zonder echt nat te worden.
Gelopen 16 km.

16,17,18 mei fotoos

Onze Belgische vrienden met Piet en Ton op een zeer hete maandag gemaakt door Paulien

Zomaar heerlijke kersen onderweg

Paulien, René en Ton

Prachtige orchideeën van de afgelopen dagen

Zomaar op een kruising met een kasteel uit de 12e eeuwop de achtergrond

Ons onderkomen van donderdag

Le Moulin de Piis

16 tot 18 mei 2017

Dinsdag 16 mei 2017
Mussidan naar St. Foy la Grande 33 km

Woensdag 17 mei 2017
St. Foy la Grande naar  St. Ferme 27.8 km

Donderdag 18 mei 2017
St. Ferme naar Bassanne 26 km

Even een paar dagen samenvatten om bij te komen. Niet dat niet elke dag uniek is maar elke dag heeft een soort basisroutine waarin lopen centraal staat: van 7.00 uur opstaan en ontbijt tot rond 21.00 uur in bed en slapen. Afhankelijk van de afstand en de te verwachten hitte vertrekken we nu tussen 8.00 en 9.00 uur en hebben we 2 of 3 pauzes. Onderweg loop ik soms met de anderen op. Vaak stil, soms ook met een praatje. Vaak loop ik alleen voorop of achter de groep aan. Volop tijd om wat te denken, een enkele keer gedachtenloos in het ritme van het lopen. Veel van die gedachten vallen in de categorie Vermaak, denk aan drank, drugs, sex en rock en roll. Ook wiskundige vraagstukjes komen naar boven. Dan leg ik mezelf nog eens uit wat differentiëren en integreren is, met simpele functies als y=cx^t +b, een sinusfunctie of de functie van een circel of een bol. Oude kennis dus.
Vaak denk ik aan de mensen die me lief zijn zoals Marijke met wie ik elke dag wel even contact heb en aan hen die me appen, mailen of me smsen of juist niets laten horen. Ook aan hen die ontvielen zoals mijn ouders en zus Mieke, mijn broer Henk (die ik in gedachten een stukje laat meelopen), vriend Hans en hun geliefden die nu zonder hen verder moeten. Of aan hen die juist nu moeten knokken om niet dood te gaan zoals mijn zus Ria.
Het leven of beter gezegd mijn leven komt op die manier aan mij voorbij.  Soms chronologisch, vaak associatief of zomaar uit het niks. Geëmotioneerd​ of beschouwend, altijd in het ritme van het lopen. Teveel om op te sommen. Zoals gezegd is het ook stil in de kop.

Dinsdag werd het heel warm en hebben we de route kunnen inkorten door hier en daar voor korter asfalt met weinig verkeer te kiezen. Ik vind het leuk soms wat af te wijken.
De hitte 30 graden bepaalde de zwaarte. Veel vochtverlies dus veel drinken om spierklachten en uitdroging te voorkomen.
Onderweg ontdekte ik een minuscuul klein teekje op mijn arm. Verwijderen en opletten of de plek niet rood wordt. Met pen datum genoteerd op arm... en afgewassen.
In Port St. Foy werden we in een Gite van de kerk ontvangen. s'Avonds uit pizza eten.

Woensdag was het nog steeds warm, 27 graden, met een stevige afstand. Er stond een bries zodat we iets verkoeling hadden. We volgden de Compostela route. Een mevrouw die kersen aan het plukken was bood ons het eerste mandje aan. Heerlijk en hartstikke vriendelijk!
Iets over de helft in Pellegrue was alles gesloten dus dronken we water bij ons stokbrood. Een mooi plekje bij een eeuwen oude kerk waar de kersen net iets te hoog hingen. Daar vond ik de tweede teek. Weer veel door hoog gras gelopen. Iets om in de gaten te houden. Onderweg vond Piet nog enige mooie orchideeën.
In La Ferme werden we in de Gite ontvangen door Erik en zijn moeder? Pascal. Zij kookte een heerlijke maaltijd en hij speelde gastheer met een biertje en een praatje en deed de afwas. In de Gite was ook Pierre te gast, een Fransman die net twee dagen geleden uit Bergerac vertrokken was. Een extra taaluitdaging want Fransen onder elkaar praten dubbel zo snel en meestal onverstaanbaar. Inclusief ontbijt betaalden we €20.00 pp. Waar vind je dat nog?
s'Avonds was er voor de liefhebbers nog een rondleiding in de oude kerk. Ik meldde me af als zijnde te moe.... En lag die avond iets vroeger in bed.

Vandaag donderdag stond een korte etappe gepland wat goed uitkwam bij het voorspelde regenweer. Helaas bleek bij reservering in La Réole dat alles daar volgeboekt was. Het eerst volgende pelgrimsonderdak was in Bassanne 6 km verder. Das een tegenvaller zeker als het de hele dag regent. Iedereen was door en door nat. Onderweg kwamen we Pierre tegen die stond te stoeien in een dikke bui met zijn regenjas. Die werd door ons in zijn jas geholpen: ook nat dus.....
Pierre zei nog dat hij naar de camping ging. Toe we uiteindelijk bij ons onderdak aankwamen opende hij voor ons de deur. De camping was (gelukkig?) gesloten. Wij hadden voor het avondeten wat ingekocht. Hij had nog een stukje stokbrood en wat chips. We nodigden hem uit mee te eten maar hij wilde zich beperken tot zijn restantje. Wel dronk hij een wijntje met ons mee.
Het rare voorval van vandaag was dat er even voor Floudès  een hond plat op de weg lag. Hij wachtte op ons. Blafte niet maar stond op en begon vrolijk met ons mee te lopen. Hij had er duidelijk lol in en schudde zo nu  en dan de regen uit zijn vacht. Vaak liep hij ver voor ons uit en kwam dan weer snel terug gerend als de afstand te groot werd. Hij wist de weg! Hij rende op deze manier 3 km met ons mee of beter gezegd vooruit tot we bij de Moulin de Piis, ons onderkomen voor vandaag, kwamen. Wij gingen naar binnen. Even later, toen ik terugging om hem een stuk worst te brengen, was hij weg; in geen velden of wegen te bekennen. Iets voor reïncarnatie-adepten. Bijzonder dat wel.
We logeren in een oude watermolen, prachtig gerestaureerd.
Foto's volgen

Maandag 15 mei 2017

Het belooft een warme dag te worden. De trui blijft in de rugzak.
Vandaag lopen we van Chateau Puyferrat naar Mussidan: 24 km. Onze kasteelheer zwaait ons uit. En we lopen rustig de berg af. Even verderop verlopen we ons waardoor we een gemeen steile helling onnodig beginnen. Terwijl we teruglopen zien we in de verte Paulien. Die is dus ook al onderweg. Enige tijd later zien we geen merktekens meer en lopen we op goed gevoel naar het volgende dorpje. We verlaten de route naar de spoorwegkruising omdat we een afkorting in gedachten hebben: een van enige kilometers langs de spoorlijn. Terwijl we daar pauzeren stopt een auto waar Paulien en de beide Belgische dames uitstappen. Zij hadden elkaar ontmoet en zijn vervolgens totaal de weg kwijtgeraakt. Een vriendelijke dame werd aangehouden en was bereid om de pelgrims een stuk mee te nemen en weer op de route te zetten. Precies bij de overweg waar wij zaten.
De dames wilden perse de route volgen en dus liepen we met zessen verder. Inmiddels was het al bloedheet en liep het water mijn overhemd uit.  Bij elke stijging verloor ik liters vocht. De tocht was ontegenzeglijk mooi maar veel heuvels op en af en heet ca 27 graden. Door het uittrekken van mijn overhemd en broekspijpen raakte ik achterop. In de verte zag ik de groep gezellig keuvelend lopen. Tot de pauze bleef ik op afstand van deze drukte.
Na de pauze liep ik voorop en was als eerste in een dorpje juist voor Mussidan.
Nog een laatste stop in een cafeetje om het vocht aan te vullen. Toen nog 5 km stevig stappen naar Mussidan.
Daar namen we afscheid van de Belgische dames die na een week wandelen weer naar huis zouden gaan.
We bellen de Gite en melden onze komst. Nog net tijd voor een biertje.
Later zouden nog 2 Duitse​rs zich melden die naar Compostella fietsen.
Na een heerlijk diner in een routier restaurant moe en op tijd slapen.
24 km gelopen.

Zondag 14 mei 2017

Bij vertrek een hele lichte regen. Even de cape om die na een uur weer opgeborgen werd. Verder een mooie zonnige dag. Heerlijke wandeling met een leuke afwisseling door bossen en langs een rivier en soms pittige hellingen.
Paulien loopt meestal rustig in haar eigen tempo achter ons aan, altijd in de buurt.
Wij missen een merkteken en eenmaal terug op de route zien we Paulien vóór ons lopen. Op onze eindbestemming  st. Astier haal ik haar weer in. Piet en Ton komen een kwartiertje later aan. We drinken en drankje in het enige cafeetje dat nog open is. Paulien gaat naar haar chambre d'hote en wij lopen nog 2 km naar onze Gite, een prachtig kasteel: chateau du Puyferrat.
Later als we met een kop koffie in de zon zitten ontmoeten we de "kasteelheer", een leuke jonge vent die al twintig jaar klust en verbouwt aan het familiebezit.

s'Avonds brengt en haalt hij ons naar het dorpje en terug waar we heerlijk wat eten. Hartstikke aardig.
Ruim 25 km gelopen

Zaterdag 13 mei 2017

Na het ontbijt op weg. Lichte regen dus de cape aan. We lopen deze keer door een prachtig bos met mooie paden naar Perigueux. Gisteren zagen we al twee jonge  Franse meisjes die een stukje van de Camino liepen. Vandaag ontmoeten we twee dames uit België die een week ons pad volgen. Ze zijn er dus, die andere pelgrims die ook onderweg zijn. Nu zien en spreken we ze eigenlijk voor het eerst. Deze dames lopen al enige jaren steeds een stukje en hopen over 2  jaar het Spaanse deel in een keer te lopen.
Onderweg is er volop tijd om na te denken over de reden waarom Michael de hostellier van gisteren zo aan de Camino verknocht is. Hij verliet huis en haard in Canada om hier te lopen en als vrijwilliger aan dat pelgrimeren mee te werken. Een wandeling wordt dan een manier van leven. Hij wil graag elke dag minimaal één goede daad voor iemand anders doen. Als vrijwilliger lijkt dat goed te lukken.
Stenen spelen in zijn filosofie en grote rol. Veel mensen nemen en steentje mee en leggen die bij een ijzeren kruis ergens onderweg in Spanje (gaan we nog zien). Op deze manier laten mensen een last van zich of anderen achter. Dat is mooie symboliek, dat doen Ton en Piet ook. Maar Michael liep naar zijn zeggen ook met stenen van anderen, tot wel 2,5 km toe. Hij droeg zo de last van anderen....
Ook had hij het over de kracht van stenen die hem helpen. Uit zijn zak haalde hij een klein zakje met kleurige steentjes die hem helpen en kracht geven. De krachtigste steen was een grote kristal uit een gebergte uit Amerika. Hoe de stenen hem helpen en waarvoor liet hij in het midden en zou op internet op te zoeken zijn. Pelgrims zouden volgens hem de zwarte steentjes (ik dacht onyx maar ze werden door hem aangeduid met een Spaanse naam) in Santiago bij de kathedraal moeten kopen. Het is mij ontgaan waarom.
Toen ik hem vertelde dat ik geen steen bij me had zei hij: Dat komt dan nog. Jij komt een steen tegen die ik dan mee ga nemen. Ik hoef hem niet te zoeken, die steen vindt mij. Toen ik de hoop uitsprak dat het een heel kleintje zou worden, kon hij wel meelachen.
Toen legde hij ons ook nog uit dat niet wij de Camino kiezen om te lopen maar dat de Camino ons kiest. Typische formuleringen waarbij de keuze en motivatie tot handelen geëxternaliseerd wordt. Toen werd het tijd voor mij om naar bed te gaan.

Ik weet niet goed waarom ik deze
wandeling begonnen ben en probeer af te maken. Misschien wel gewoon om net als vandaag mensen te ontmoeten, door een prachtig bos te lopen, een hele mooie kathedraal te zien of zo'n salamander als deze eens tegen te komen.

Is dit de geelrugsalamander die in Nederland zeer zeldzaam is? Ff opgezocht het is een Vuursalamander.
 23 km.