Woensdag 31 mei

We worden gewekt om 6.00 door het aanspringen van het licht. Dan zingen twee mannen het Halleluja. Dat klonk prachtig in die ruimte. In vele talen goede morgen zeggend liepen beiden door de gangen. We konden pas om 7.00 uur ontbijten, alle tijd om mijn schone goed weer eens netjes in de rugzak te proppen.

Het beloofde een mooie dag te worden met een wandeling door over het geheel enkele honderden meters  dalen. In de bergen liggen dorpjes altijd in dalen of op de berg dus het ging nog stevig op en neer. De spieren waren nog wat stram van gisteren en toch is het wonderlijk hoe snel je herstelt na zo'n inspannende dag.

Vanaf nu lopen we met velen dezelfde route. Dat is wel iets anders dan in Frankrijk waar je soms een hele dag niemand zag. De commercie speelt in op zoveel mensen. Overal tentjes voor eten en drinken en elk dorp biedt slaapplekken.

Na 21 km kom ik in Zubiri, een klein dorpje inmiddels 400 m lager. Hier zie ik Piet en Ton weer. Ik leg uit dat ik wel genoeg gelopen heb en een kapper wil bezoeken.

Zij willen graag doorlopen. We bellen Paulien, die loopt ook door. We spreken af morgen in Pamplona te bellen. Na de kapper zoek ik een passend verblijf bij mijn nieuwe kapsel..... 

Voor

Na

Dat wordt een klein hotelletje iets buiten het dorp. Even geen pelgrims, wel fietsers.

Gelopen 21 km

Dinsdag 30 mei 2017

Vandaag een flinke uitdaging: 26 km lopen van St Jean Pied de Port naar Roncesvalles in Spanje. Daarvoor moet ik en alle anderen pelgrims over de berg Le Pouder van 1400 m hoog.
Het ontbijt stelde niet veel voor, een bakker die open was om 6.30 vonden we niet. Ik moet het doen met de reserve die ik nog heb. En half stokbroodje, wat kaas, jam en een banaan. Niet veel voor een inspannende dag als vandaag. Daarbij komt dat het heel licht regent. Ik loop met mijn nieuwe jasje. Na anderhalf uur lopen kom ik bij de enige koffiestop en ben ik doorweekt: buitenkant regen binnenkant zweet. Ik trek een droog t-shirt aan.
Het eerste stuk is het steilst, na 2.5 uur wordt het iets minder steil. Het blijft ruim 6 uur stijgen waarvan het laatste uur goed te doen is. Dan ben je op de Col de Lepoeder 1430 m hoog.

In mijn geval is het erg inspannend en weinig opwindend omdat het zicht varieert van 50 tot 150 m. We zien dus niets van de omgeving. Het moet er prachtig zijn maar dit is hopeloos niks. Er waait een koude natte wind over een kale top. In een hut heb ik wat bescherming en eet er de rest van mijn brood en wat kaas. Dan mijn nieuwe jasje weer aan en lopen. De anderhalf uur afdaling naar Roncesvalles is veruit het zwaarst. Mijn knieën en heupen,  vooral links, protesteren hevig.
De omgeving is nu veranderd; we lopen op de Spaanse kant door een prachtig bos.
Al die tijd loop ik geen moment alleen, er zijn steeds pelgrims, uit de hele wereld, sommige halen mij in, andere haal ik in. Steeds betrap ik me erop dat mijn tempo te hoog is.
Piet en Ton lopen als hazen, berggeiten liever gezegd en Paulien loopt dapper en gestaag steeds achter mij.
Om 14.00 kom ik in Roncesvalles waar een oud klooster is omgebouwd  tot pelgrimsopvang. Een goed georganiseerde opvang voor maximaal 240 mensen, volledig gerund door Nederlandse vrijwilligers.
Onvoorstelbaar hoe snel en efficiënt iedereen een plekje krijgt in deze mooie opvang.

Op elke etage zijn er twee gangen met 10 hokjes met 2 stapelbedden. Dus 80 per etage.
In mijn hok bezetten Paulien en ik de boven bedden.

Onderin ligt bij mij een oudere heer uit Tokyo, die enige woorden Engels spreekt en heel vriendelijk is. Het bed onder Paulien wordt heel laat bezet, kort voor het licht uitgaat 22.00, door een Spanjaard "die vreselijk naar drank rook".
Al die pelgrims krijgen een bed voor 12.00€, als ze willen voor 10.00€ een pelgrims diner en voor 3 of​ 5 € een ontbijt. Ik vond in de kelder een wasserette waar al mijn natte en stinkende was voor 3€ gewassen en gedroogd werd. Twee uur later werd de was op mijn bed gelegd. Super toch!

Een pelgrimsmenu

Na het diner liepen we nog de kerk in voor een mis en een zegening van alle pelgrims. Rooms-Katholiek gedoe in een overvolle kerk. Elk land waaruit pelgrims kwamen die vandaag aankwamen werd genoemd. Meer dan 40 landen en zeer divers, jong en oud, mannen en vrouwen en een echtpaar met een baby van 9 maanden uit Alaska.
Zoals gezegd om 22.00 ging het licht uit.
26 km gelopen, over een top van 1400m.

Maandag 29 mei 2017
Vroeg op een toch wat later weg. Om 6.00 kwam ik als eerste beneden en hoorde ik in het donker waterstromen en kletteren. Op de vloer stond ruim 2 cm water door de hele benedenwoning. Kranen dicht gedraaid en soppen.
Al gauw kwam hulp en 15 minuten​ later was het nog nat maar ook tijd voor ons ontbijt. Sabiene,een Duitse pelgrim, kreeg s'nachts geen water en het wat kranen open gedraaid en open gelaten. Het water kwam even later weer....
De wandeling was vandaag lang maar redelijk vlak op een stuk na waar we door een pas gingen. De stops konden we combineren met schuilen voor de regenbuien. Zo kwamen we nauwelijks door de regen gelopen droog in St. Jean Pied de Port. Een mijlpaal waarvan ik bij de start geen idee had of het voor mij haalbaar was. De ruim 1400 km door Frankrijk werd binnen de verwachte tijd afgelegd. Mijn loopvrienden, Ton en Piet, en vriendin Paulien zijn daar zeker debet aan, geen pauzedagen en gewoon elke dag weer lopen zonder enige weerklank.
Dat werkt stimulerend en grensverleggend.
De eerste Gite in de oude stad was meteen prima en 3 uur na onze komst vol. Er is plaats voor 32 personen. We slapen inmiddels met 10 personen in stapelbedden in een grote kamer. Op een terrasje dronken we op onze prestatie een drankje en zagen we de stad langzaam vollopen met pelgrims die nieuw aankwamen om morgen te beginnen. Ik kocht op de valreep nog een jasje, licht, ademend en bestand tegen regen en wind. Morgen regen voorspeld.
Op tijd slapen, nu om 21.30 is het bijna stil. Morgen om 6.00 weer dag.
Gelopen 24 km.

Zondag 28 mei 2017

Vandaag weer een flinke afstand met een zeer warme dag in het vooruitzicht. We vertrekken na een heerlijk ontbijt met eitje, muesli met yoghurt, sapje, brood en koffie. Zelden kregen we zo'n ontbijt. Om 6.30 vertrek, nog nevelig en redelijk koel. In iets meer dan 3 uur lopen we naar de eerste koffiestop in Saint Palais. Onderweg pikken we Pierre op die op het terras een koffie meedronk.

Hij "wist" dat in Ostabat alle Gites  vol zaten en had 6 km voor ons eindpunt een chambre d'hote gereserveerd. Ik had al een paar keer gebeld naar de Gites waarvan er één inderdaad meldde vol te zijn en de andere geen gehoor gaf. 

We namen het risico van niet reserveren en liepen door.

Onderweg beklommen we een berg die bekend was voor het samenkomen van drie pelgrim routes: onze route uit Vezelay, de route uit Tour en de route uit Le Pui. De weg was van grove structuur: stenen en kuilen, zonder enige beschutting voor de brandende zon. Onderweg zagen we ca. 12 grote vogels op de termiek rondcirkelen. Vermoedelijk ging het om een groep vale gieren, indrukwekkend om te zien.

======

Internetkennis:

DE VALE GIER (Spaans: buitre leonado o buitre comun; latijn: Gyps fulvus). In Aragón is de vale gier één van de bekendste en grootste roofvogels. Men schat dat er in Spanje ruim 24000 exemplaren leven.

Vale gieren hebben opstijgende warme lucht nodig om hun vlieg- en zweefkunsten te demonstreren. Als de eerste vogel de lucht in gaat, klimt ook de rest van het peloton langzaam hoger en hoger, tot de hemel vol stippen is. Hij heeft moeite met het opstijgen na het verorberen van een maaltijd en moet vaak eerst enkele uren rusten in de buurt van het kadaver alvorens te kunnen wegvliegen.

De Vale Gier is één van Europa's grootste (roof)vogels. Hij weegt tussen 6 en 10 kg, is 95 tot 110 cm lang en heeft een spanwijdte van 2,6 tot 2,8 m. 

'In de schaduw staan van een gier brengt geluk', dat weet elke bergbewoner in de Spaanse Pyreneeën. 

======

Dat geluk hadden we ruimschoots: zij vlogen meermaals om ons heen en regelmatig stonden we in hun schaduw.

Super mooi om mee te maken.

Op de berg namen we een lange pauze om bij te komen en te genieten van het uitzicht. Tevens zagen we nieuwe gezichten onder de pelgrims. Verder naar Ostabat waar we een Gite vonden met 10 slaapplaatsen en slechts een pelgrim zonder verder toezicht of personeel. We maken snel kwartier, gaan douchen en voelen ons al thuis. Onderwijl komen er mensen binnen vallen mét reservering die we van harte welkom heten. Voordat het spannend wordt gaan we in het dorpscafé een biertje drinken. We zien steeds meer pelgrims langskomen die we nog niet kennen. Hopelijk hebben die elders gereserveerd....

Later hoorden we dat de hospitaliero met hartklachten in het ziekenhuis is opgenomen. Dat verklaart ons vergeefs bellen die ochtend. We blijven en betalen bij een vervanger onze 13€ voor de nacht. 

s'Avonds genieten we van een pelgrimsmenu in het café met 5 Fransen 4 Nederlanders,  1 Duitser en 2 Brazilianen. Slechts een deel van het gezelschap dat in het dorpje overnacht.

Gelopen 26 km