Zaterdag 13 mei 2017

Na het ontbijt op weg. Lichte regen dus de cape aan. We lopen deze keer door een prachtig bos met mooie paden naar Perigueux. Gisteren zagen we al twee jonge  Franse meisjes die een stukje van de Camino liepen. Vandaag ontmoeten we twee dames uit België die een week ons pad volgen. Ze zijn er dus, die andere pelgrims die ook onderweg zijn. Nu zien en spreken we ze eigenlijk voor het eerst. Deze dames lopen al enige jaren steeds een stukje en hopen over 2  jaar het Spaanse deel in een keer te lopen.
Onderweg is er volop tijd om na te denken over de reden waarom Michael de hostellier van gisteren zo aan de Camino verknocht is. Hij verliet huis en haard in Canada om hier te lopen en als vrijwilliger aan dat pelgrimeren mee te werken. Een wandeling wordt dan een manier van leven. Hij wil graag elke dag minimaal één goede daad voor iemand anders doen. Als vrijwilliger lijkt dat goed te lukken.
Stenen spelen in zijn filosofie en grote rol. Veel mensen nemen en steentje mee en leggen die bij een ijzeren kruis ergens onderweg in Spanje (gaan we nog zien). Op deze manier laten mensen een last van zich of anderen achter. Dat is mooie symboliek, dat doen Ton en Piet ook. Maar Michael liep naar zijn zeggen ook met stenen van anderen, tot wel 2,5 km toe. Hij droeg zo de last van anderen....
Ook had hij het over de kracht van stenen die hem helpen. Uit zijn zak haalde hij een klein zakje met kleurige steentjes die hem helpen en kracht geven. De krachtigste steen was een grote kristal uit een gebergte uit Amerika. Hoe de stenen hem helpen en waarvoor liet hij in het midden en zou op internet op te zoeken zijn. Pelgrims zouden volgens hem de zwarte steentjes (ik dacht onyx maar ze werden door hem aangeduid met een Spaanse naam) in Santiago bij de kathedraal moeten kopen. Het is mij ontgaan waarom.
Toen ik hem vertelde dat ik geen steen bij me had zei hij: Dat komt dan nog. Jij komt een steen tegen die ik dan mee ga nemen. Ik hoef hem niet te zoeken, die steen vindt mij. Toen ik de hoop uitsprak dat het een heel kleintje zou worden, kon hij wel meelachen.
Toen legde hij ons ook nog uit dat niet wij de Camino kiezen om te lopen maar dat de Camino ons kiest. Typische formuleringen waarbij de keuze en motivatie tot handelen geëxternaliseerd wordt. Toen werd het tijd voor mij om naar bed te gaan.

Ik weet niet goed waarom ik deze
wandeling begonnen ben en probeer af te maken. Misschien wel gewoon om net als vandaag mensen te ontmoeten, door een prachtig bos te lopen, een hele mooie kathedraal te zien of zo'n salamander als deze eens tegen te komen.

Is dit de geelrugsalamander die in Nederland zeer zeldzaam is? Ff opgezocht het is een Vuursalamander.
 23 km.